ROCKET FROM THE TOMBS (4AD, 15 december 2015)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

ROCKET FROM THE TOMBS (4AD, 15 december 2015)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

ROCKET FROM THE TOMBS (4AD, Diksmuide, 15 december 2015)

"Legendarisch of mytisch?"

Tussen juni ’74 en augustus ’75 moest je voor de gevaarlijkste groep ter wereld afzakken naar de post-industriële achterbuurten van Cleveland, Ohio. Veertien maanden: langer duurde de rise and fall van de lokale sensatie ROCKET FROM THE TOMBS niet, maar het bleek lang genoeg om uit de aggressie van MC5 en The Stooges en de gekte van Beefheart en Zappa een nieuw genre te puren. Avant-garde punk was geboren, maar het gezelschap bleek uiteindelijk te licht ontvlambaar om een langere houdbaarheidsdatum te garanderen, en baarde met het avantgardistische Pere Ubu en de straightforward punk van Dead Boys al snel twee andere legendarische bands.
Sinds de release van de spraakmakende verzameling opgekuiste demo’s en live opnames ‘The Day The Earth Met The Rocket From The Tombs’ in 2002 duiken de overblijvende leden op onregelmatige basis nog eens in een (echte) opnamestudio. En kijk, met het onlangs verschenen ‘Black Record’ doet RFTT ook anno 2015 nog menig oldskool punk hart wat sneller slaan.

Ze waren weliswaar goed vermomd, maar punkers op leeftijd waren er dinsdagavond bij de vleet in de 4AD te Diksmuide. Ook aan de bezetting van RFTT heeft de tand des tijds trouwens al flink geknaagd, en het mag eigenlijk een wonder heten dat er met Pere Ubu opperhoofd David ‘Crocus Behemoth’ Thomas en bassist Craig ‘Darwin Layne’ Bell nog twee oerleden van de band rondlopen. Geruggesteund door drie jongere kompanen waarvan al snel bleek dat ze allen uit het juiste punkhout gesneden waren vloog de groep meteen uit de startblokken met een venijnige interpretatie van de 60ies nugget “Shape Of Things To Come”. Het bleek uiteindelijk één van de zeldzame momenten waarbij de 62-jarige Thomas, weliswaar met steun van een wandelstok, een song al rechtstaand zou declameren. De rest van de set zou de excentrieke frontman met het onafscheidelijke deukhoedje als een druk jesticulerende bompa lawijt met half dichtgeknepen ogen op een stoel doorbrengen. Niemand maalde er om, want met een flesje rood binnen handbereik verzekerde Thomas zich van het ideale smeermiddel voor zijn typische ‘high pitched’ strot.
De groep raasde met een rotvaart door hun jongste opus ‘Black Record’ en haalde er met “Hawk Full Of Soul”,“I Keep A File On You”, “Coopy (Schrödinger’s Refrigerator)” en “Welcome To The New Dark Ages” de lekkerste adrenaline uppercuts uit. Een paar keer ging RFTT toch lichtjes op de rem staan, en dat leverde met het naar Pere Ubu lonkende “Spooky” één van de absolute hoogtepunten op dankzij de psychedelische tierlantijntjes van Whiskey Daredevils gitarist Gary Siperko. Maar even goed kwamen Thomas & co tijdens de rustige momenten nauwelijks boven de middenmoot uit, zoals tijdens de niemendalletjes “Butcherhouse 4” en “Six And Two” uit de weinig opzienbarende comeback schijf ‘Barfly’ (’11).
Dé bestaansreden van RFTT anno 2015 heeft het gezelschap natuurlijk te danken aan die trits protopunk classics die tijdens die beruchte 14 maanden in ’74-75’ werden ingeblikt en sindsdien het etiket ‘onverslijtbaar’ dragen. Uit die holy grail van de punk nam de behoorlijk vitale oerbassist Bell al vroeg in de set “Muckraker” voor eigen rekening. Verdienstelijk, dat wel, maar de man kwam duidelijk niet in de buurt van Thomas als begenadigd performer. Die laatste slaagde er dan weer wel in om het arty nihilisme van “30 Seconds Over Tokyo”, “What Love Is”, “So Cold” en “Amphetamine” ruim 40 jaar na datum geen geweld aan te doen. Eén keer waagde Thomas zich zowaar aan een poging tot provocatie tijdens het controversiële “Waiting For The Snow”, waarin de extravagante Amerikaan weinig verhullend ‘white men’ en ‘muslims’ in twee vijandelijke kampen leek in te delen.

Nog meer legendarisch venijn zat weggestopt in de encores. Überclassics “Final Solution” en “Sonic Reducer” werden netjes opgespaard als apotheose van een prettig weerzien of (in ons geval) verbluffende kennismaking met een absolute cultgroep wiens erfenis zelfs nazinderd tot in het repetitiehok van de jongste generatie eigenzinnige bandjes als Ought en Viet Cong. De immer gevatte Thomas is zich terdege bewust van zijn status als cult legende, maar heeft allesbehalve last van valse bescheidenheid getuige dé quote van de avond ‘People say I’m legendary, well I’m not legendary, I’m mythical, that’s what I am. Mythical.’ En weg was de overjaarse punkpoëet, langzaam strompelend richting coulissen in zwarte velcroschoenen die zijn moeder hem kado deed.

Binnenkort ook na te lezen op http://www.musiczine.net
Plaats reactie