LAVVI EBBEL + FLESH & FELL (4AD, 14 maart 2014)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 306
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

LAVVI EBBEL + FLESH & FELL (4AD, 14 maart 2014)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

LAVVI EBBEL + FLESH & FELL, 4AD, Diksmuide, 14 maart 2014

"Pittige Belpop pioniers een kwarteeuw later"

Al wie zin had in een rondje Belpop nostalgie moest afgelopen vrijdagavond afzakken naar de ruimdenkende 4AD club voor een unieke dubbelaffiche. Met Lavvi Ebbel en Flesh & Fell deelden twee ronkende namen uit de vaderlandse muziekgeschiedenis medio de jaren ‘80 het podium in Diksmuide, met als ultieme opdracht te bewijzen dat nostalgie geen moeilijk woord is voor oubollig.

Van het oorspronkelijke duo Pierre Goudesone en Cathérine Vanhoucke dat FLESH & FELL eerst in heimat Oostende en vervolgens vanuit Brussel op de muzikale kaart zette blijft anno 2014 enkel de mannelijke helft over. In de nieuwe zangeres Laurence Castelain en gitarist Laurent Stelleman heeft Goudesone intussen twee nieuwe muzikale trawanten gevonden om new wave festivals en muziekclubs mee af te schuimen.
Het muzikale handelsmerk van Flesh & Fell is en blijft geschoeid op een combinatie van donkere electro en ijle gothrock, een formule die aanvankelijk met de openers “Tipsy” en “Something In Between” amper boven de middelmaat uit stak en wat ons betreft wat verkeerdelijk knipoogde naar Vive La Fête. Toen Goudesone tijdens “LSD” een hippe trancebeat uit zijn beatbox opdiepte en Castelain hard haar best deed om een ‘femme fataleke’ neer te zetten waren we plots wel bij de les. Dit klonk als The Knife zonder stemvervorming maar met ballen, meteen een bewijs dat de intussen rotervaren producer Goudesone zich wel bewust lijkt van wat de hedendaagse acts in zijn actieradius allemaal uitvreten. Het kon ook echt traag met het naar chanson neigende “Suicide Hero”, waar Castelain de beste personificaties van Siouxsie Sioux en Jo Lemaire naar boven haalde.
Naast nummers uit hun pas vorig jaar (!) verschenen titelloze debuut zijn er drie songs uit de 80ies waar Flesh & Fell live niet omheen kan. Met de pittige electronic body music van “Hunger” en “The Wind” heeft de groep destijds zonder het goed en wel te beseffen een embryonale versie van new beat ingeblikt, met dat verschil dat die singles toen voor geen meter verkochten. Het bijna-radiohitje “Emma”, een fraaie industrial remake van de Hot Chocolate tearjerker, heeft intussen toch eerherstel gekregen op de ‘Belpop 1986’ compilatie en werd ietwat voorspelbaar tot op het eind van de set opgespaard.
Ondanks het feit dat vele van hun songs erg verankerd zitten in de 80ies bleef Flesh & Fell v2.0 stevig overeind, en kan de band wellicht nog wel een paar jaartjes verder aan de bak in het revival en rewind circuit.


Een feest was de set van Flesh & Fell niet, maar dat hoefde ook niet wanneer je als opwarmer dient voor een prettig gestoorde partyband als LAVVI EBBEL. Tussen 1977 en 1983 groeide deze tienkoppige bende uit Aalst met steeds groter succes uit tot één van de meest originele en spraakmakende new wave bands te lande, met als kers op de taart een plaats op de affiche van het Seaside festival editie ’82 aan de zijde van o.a. The Sound en Simple Minds.
Na 30 jaar freewheelen op een hectisch parcours als acteur, journalist, politicus, reportagemaker en docent riep de welbespraakte frontman Luckas Vander Taelen vorig jaar zijn voormalige troepen terug bijeen voor een nieuw offensief langs Vlaamse culturele centra en clubs. Nog voor er één noot uit de speakers knalde was het overduidelijk dat de flamboyante zanger/entertainer en zijn zeven metgezellen er verschrikkelijk veel goesting in hadden. ‘Eigenzinnig’ en ‘tegendraads’ waren drie decennia terug al adjectieven die Lavvi Ebbel als gegoten zaten, en dat blijft zo anno 2014. Tegen alle ongeschreven regels van elke setlist in gooide de groep reeds vanaf het eerste nummer al haar troeven op tafel met hun all-time classic “Victoria”. De temperatuur in de aardig gevulde maar verre van uitverkochte 4AD ging prompt een pak sneller dan voorzien de hoogte in. Stilstaan was dan ook geen optie toen bleek dat de kenmerkende cocktail van een strakke funkbeat, averechtse gitaren, een goedkoop orgeltje en een roodgloeiende eenmansblazerssectie na al die jaren nog geen nood heeft aan welke smaakversterkers dan ook.
Doorheen de set zou het trouwens steeds duidelijker worden dat de lichtontvlambare potpourri van punkfunk, ska en new wave moeiteloos aansluiting vindt bij een pak bands die nog niet zo gek lang geleden als ‘the next big thing’ werden bestempeld: LCD Soundsystem of The Rapture anyone? Meer gedateerd zijn wellicht een paar van de ideologieën die Lavvi Ebbel ooit in songs hebben gegoten. Grappig genoeg lijkt de immer gevatte Vander Taelen de eerste om dat toe te geven door welgemikte oneliners kwistig in het rond te strooien. Als inleiding voor het slepende “No Place To Go”, het eerste serieuze visitekaartje dat de groep in ’80 afleverde voor de intussen legendarische Belpop verzamelaar ‘Get Sprouts’, herinnert hij het publiek ludiek aan de tijd dat banken als BNP Paribas (in die tijd vermomd als de ASLK) nog platen uitbrachten. Als inspiratiebron voor dat nummer ging de groep toen overigens muzikaal te rade bij de al even politiek incorrecte Gang Of Four. Het kon veteraan en multi-instrumentalist Kloot Per W als vervanger van wijlen Francis Gheys wellicht allemaal worst wezen; de ‘keizer van Tervuren’ toverde met sprekend gemak een gortdroge baslijn tevoorschijn alsof hij die ter plaatse zelf had uitgevonden.
Lavvi Ebbel mag dan wel zijn opgegroeid in jaren van sociale onrust, toch werd het leven doorgaans door een roze bril bekeken. Tijdens uptempo songs als “Out Of The Blue”, “On The Telephone”, “Desire” en “Stand Up And Fight” leunde de groep dicht aan bij de party vibe van The B-52’s, inclusief de bijhorende spastische danspasjes en Mr. Bean-achtige mimiek van Vander Taelen. Weinig democratisch verkozen parlementsleden zouden er mee wegkomen, maar slotnummer “Give Me A Gun” klonk in Diksmuide warempel even naïef en oprecht als de versie die 32 jaar geleden op de nietsvermoedende jeugd werd losgelaten.
Het feestje was toen eigenlijk al compleet, en tijdens de encores leek niemand uit het publiek dan ook bezwaar te hebben tegen een reprise van “Victoria” en de punky reggae van “U And Me”. Een overtuigender bewijs van het feit dat Lavvi Ebbel een paar tijdloze nummers op haar geweten heeft die je nooit beu wordt kunnen we momenteel echt niet verzinnen. En wat de toekomst van deze dolle bende vijftigplussers betreft zien we echt geen reden waarom Luckas Vander Taelen zijn groen pluche parlementszetel niet stante pede zou inruilen voor een tweede jeugd op de planken. Het mensdom zou er even wel bij varen.

Binnenkort ook na te lezen op http://www.musiczine.net
Plaats reactie