Respect voor Filip in de eerste plaats.
Zo’n puzzelstukje samenstellen met muziekjes die bijna altijd minstens één iemand van de amper 20 deelnemers herkent en ook kan neerpennen, je moet het maar doen!
Mooi uitgebalanceerd en perfect overdacht dus!
Niet eenvoudig ook, want de quizmaster heeft sommige decennia’s niet actief meegemaakt.
Ik vind dat straf!
Dank voor het aanbod, de gelegenheid, de plots gewijzigde locatie (niet evident) en de hartverwarmende entourage van de familie, de hele dag door!
Het is en blijft een huzarenstukje op alle vlakken!
Los van deze sublieme organisatie, en in een (zeer) persoonlijk noot, is een soloquiz beleven eigenlijk “om eerlijk te zijn” niet echt fijn.
Ik weet niet hoe het gaat met “jongere quizzers”, maar het is zeer confronterend: de teleurgang van het geheugen.
Ik herinner me uitvoerder en titels die me echt niets zeiden op het moment van de waarheid zaterdag, het afgeven, en kijk: een paar minuten later doken die spontaan op in mijn geheugen…
Het leverde me wellicht enkele negatieve zaalsolo’s op.
Zoals de
hele lijn blanco bij de superhit van “The Weeknd” (Save your tears) – om tranen met tuiten te laten, inderdaad. Totaal géén idee, terwijl ik las in de marge, “het is een nummer 1 geweest in de Ultratop”…
Oesje… Pijnlijk.
Terwijl ik het in se zelf steeds een leuk nummer vond , dat is nog het ergste!
(want dat is nu gedaan… grapje - enfin, neen, zo erg is mijn trauma niet).
Het is niet het enige voorbeeld helaas… Ik denk dat mijn ploegmaat / quizmaster / verbeteraar vaak heeft gedacht “Luk, wat doe je nu?” : halve antwoorden, verkeerde voornamen, lastminute schrappingen…
Maar ja, binnen een dik half jaar geldt voor mij een bekend Beatles-nummer : “When I’m 64”, dat zal er niet vreemd aan zijn, vrees ik.
Respect voor de nog iets oudere quizzers die zich hier aan wagen, trouwens!
Buddy Danny Van Mele in de eerste plaats, waarmee ik mijn blackouts-miserie wat kon delen achteraf…
Het is wat het is.
Ik heb zaterdag wat “meubelen gered”, maar ik voelde mezelf klaar voor de kringwinkel …
Het neemt niet weg dat ik het een bijzonder geslaagde samenstelling en organisatie vond.
Bedankt, Filip en de hele familie!
Maar eerlijk: ik verlang toch weer om de sfeer aan een quiztafel met vier (of minstens twee) op te snuiven, met alles dat daarbij hoort:
vriendschap, humor & gezever en overleg wanneer je “aan iets twijfelt”, zoals aan jezelf.