MARK LANEGAN BAND (AB, 30 januari 2015)

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

MARK LANEGAN BAND (AB, 30 januari 2015)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

MARK LANEGAN BAND, AB, Brussel, 30 januari 2015

"Genot voor het oor, balsem voor de ziel"

Zowat de grootste oneer die je MARK LANEGAN kan bewijzen is hem afschilderen als een grunge held. Als bezieler van de zonder meer geweldige Screaming Trees heeft de zonderlinge brombeer medio jaren ‘90 weliswaar een paar tijdloze platen ingeblikt, pas sinds het verscheiden van die band is de echte performer in Lanegan duidelijk opgestaan. Als vertolker van onheilszwangere blues en rafelige folk kent de Amerikaan zijn gelijke niet, en dus was het toch even slikken toen Lanegan bekende dat hij in de aanloop naar zijn recentste worp ‘Phantom Radio’ bijna uitsluitend op een dieet van 80ies new wave en postpunk had geleefd. Ook de productie van het album is -de sound van dat decennium indachtig- redelijk glossy en resulteerde in ongewoon gepolijste songs, maar ondanks dat alles tast ‘Phantom Radio’ als vanouds het volledige spectrum af tussen bedrog en berouw.

Noch de lijkbleke Lanegan, noch zijn van tristesse doorwrongen songs verdragen veel daglicht. Het ideale decor om de man aan het werk te zien is dus niet een zonovergoten festivalweide vol wulpse tentsletjes, maar wel de beslotenheid van een spaarzaam verlichte concerttempel zoals de voor de gelegenheid uitverkochte AB. Zowat gans de set door baadde het podium in bloedrood licht, de kleur die de meeste songs van de ranke Amerikaan als gegoten zit.
Somberheid en eenvoud bleken de sleutelwoorden bij de aftrap in Brussel. Enkel vergezeld van gitarist Jeff Fielder ging Lanegan graven in zijn eigen sinistere bluesverleden, en haalde er o.a. “When Your Number Isn’t Up” uit ‘doorbraakplaat’ ‘Bubblegum’ (‘04) en “Dead On You” uit zijn voorlopig opus magnum “Whiskey For The Holy Ghost’ (‘94) vanonder het stof. De onbeweeglijke Lanegan en diens schuurpapieren strot maakten meteen veel indruk, zo veel zelfs dat het uitgelaten publieksgeroezemoes prompt verstomde. Iemand riep zelfs “We love you Mr. Lanegan”, en van zoveel emotie ging zelfs het stereotype ijskonijn in Lanegan een graad of twee ontdooien. Na het derde nummer kon er immers al een “Thank you” af, en naarmate de set vorderde betrapten we de Amerikaan warempel op schuchtere pogingen tot heupwiegen en een half vermomde schalkse glimlach.
Met de decibels ging het overigens alsmaar crescendo naarmate er meer leden van de Mark Lanegan Band hun opwachting maakten op het podium. Het titelnummer van de tevens vorig jaar verschenen EP “No Bells On Sunday” en de vergeten parel “Resurrection Song” werden subtiel ingekleurd door Aldo Struyf (Creature With The Atom Brain) die afwisselend slide gitaar en ijle synths hanteerde. Het geheel kreeg iets pastoraals dat spontaan herinneringen opriep aan ‘Ocean Rain’, het pièce de résistance van Echo & The Bunnymen én -zo bleek uit interviews- tevens een vaste waarde op Lanegan’s iPod. Struyf, die door Lanegan even later werd voorgesteld als ‘my brother’, is onmiskenbaar de dirigent van de band. Hij is het die de groep op sleeptouw neemt, en elk nummer een meerwaarde geeft in vergelijking met de studioversies.
Toen ook de uit het voorprogramma geleende bassist als laatste ten tonele verscheen evolueerde de sound tot groots, meeslepend en bijwijlen brutaal. We kwamen prompt wat plaats te kort in ons notitieboekje om de snel op elkaar volgende hoogtepunten in inkt te zetten: een schuimbekkende versie van “The Gravedigger’s Song”, PJ Harvey die (eerlijk = eerlijk) niet werd gemist tijdens het door een primitieve Stooges riff voortgestuwde “Hit The City”, het bastaardkindje van The Cure en New Order genaamd “Harvest Home”, en het op een industrial beat drijvende “Ode To Sad Disco”. Tegen het eind van de set liet de 50-jarige Amerikaan gelukkig ook wat tijd en ruimte om de introverte crooner in hem aan het woord te laten. Tijdens nieuwe en tevens meer lichtvoetige nummers als “Floor Of The Ocean” en “Torn Red Heart” sloeg Lanegan zelfs écht aan het zingen, maar de rafelige weerhaakjes in zijn bariton kreeg de man gelukkig nooit volledig afgevijld.

Bij het inzetten van de encores kon een zichtbaar ontspannen Lanegan nog net een welgemeend dankwoordje voor zijn Belgische fans uitbrengen vooraleer de metalen percussie beat een withete portie “Methamphetamine Blues” aankondigde. Balsem voor de ziel werd vervolgens geserveerd met de psychedelische gospel “Revival”, zonder twijfel het beste nummer dat ooit uit de samenwerking tussen Lanegan en het Engelse producers duo Soulsavers is voortgekomen. Zelfs een gebroken microfoonstandaard kon dat momentum niet bederven, en eigenlijk had dit een perfect einde van een geslaagde set kunnen betekenen. De afsluitende nieuwe songs “I Am The Wolf” en “The Killing Season” kregen daardoor niet het waardeoordeel dat ze echt verdienden, maar laat dat detailkritiek zijn.

De slotsom van de avond behoeft weinig woorden. Waarschijnlijk was dit de beste Belgische passage van Lanegan in jaren. En waarschijnlijk blijven we fan voor het leven, ja, zelfs al maakt de nukkige Amerikaan straks een reggae plaat.

Binnenkort ook na te lezen via http://www.musiczine.net
Tonyvdb
Rock Legend
Berichten: 3030
Lid geworden op: za 01 sep 2007, 10:54
Locatie: Kortrijk / Jan, Piet, Joris & Sam Gooris / Stardust

Re: MARK LANEGAN BAND (AB, 30 januari 2015)

Bericht door Tonyvdb »

:handgestures-thumbupright:

Mark Lanegan is de man!
Plaats reactie