Muziekquizzen.be

Elbow in Vorst, op papier ziet dat er niet aantrekkelijk uit. Ooit waren de Manchester lads er suppport act van dEUS. Er had toen al 'double bill' op de affiche mogen staan. Maar hoe goed ze toen ook in die bunker waren, Elbow hoort thuis in de AB's en Botaniques van deze wereld. Maar vroeg of laat komen goed bewaarde geheimen uit ... (zie ook: The National - dit pen ik er even bij om enkele mensen op stang te jagen )

Wonderwel slaagden de heren er zaterdag in om de perfecte sfeer te creëren. Bij de eerste nummers verkende het geluid alle hoeken van de kamer, maar daarna viel daar gelukkig niets meer van te merken. Ik weet niet hoe de ervaring was bij de mensen in de tribunes, maar op het middenplein kreeg je gaandeweg toch het gevoel dat Vorst begon te krimpen.
Het charisma van zanger Guy Garvey is daar één van de oorzaken van. De man zuigt alle aandacht op. De laatste tijd balanceert zijn publieksmennerij op het randje maar hij beseft het zelf ook wel ("The spirit of Jim Kerr has entered me"). Ik weet niet hoe het komt dat ik het niet op mijn heupen krijg, maar één argument is alvast dat de man het gewoon méént. En dat soort eerlijkheid werkt ontwapenend. Hoe vaak er dan ook gevraagd wordt om met de handjes te zwaaien, he gets away with it. Toch doe ik daar zelden aan mee

Maar de muziek van Elbow is allesbehalve lichtvoetig te noemen. De songs zijn vaak heel gelaagd en doorspekt met prachtige teksten. Garvey schrijft ook niet altijd over de meest frivole dingen. Een absoluut hoogtepunt was 'Some Riot'. Heel gedurfd om zo'n song voor zo'n menigte te spelen. Het begon intiem, samen met Craig Potter op piano en kreeg een bloedstollende finale, vergezeld door de rest van de groep en het ondertussen vertrouwde strijkerskwartet. Huiveringwekkend goed. Andere beklijvende momenten waren 'Grounds For Divorce', 'The Night Will Always Win' en 'The Loneliness of a Tower Crane Driver', waar Garvey vocaal alles uit de kast haalde. Zijn stem was trouwens over de hele lijn fenomenaal goed.

Jammer genoeg bestond de setlist enkel uit nummers uit hun recentste twee platen, met uitzondering van 'Station Approach', ook zo'n hoogtepunt. Zonde dat zoveel pareltjes achterwege bleven.

Hoe dan ook: Elbow, het zijn tower crane drivers: ze vertoeven op eenzame hoogte.
Een andere Vindikook brengt hen maandag een bezoekje in Keulen, in een iets meer intieme omgeving. Kurt, you're in for a treat!


Wouter


Setlist:

The Birds
The Bones of You
Mirrorball
Neat Little Rows
Grounds for Divorce
The Loneliness of a Tower Crane driver
The Night Will Always Win
The River
Some Riot
Dear Friends
Lippy Kids
Weather to Fly
Open Arms
///
Starlings
Station Approach
One Day like This

Het was een fantastisch optreden. Guy is een meester in het betrekken van het publiek en he gets away with it.
Er staan bovendien ook 4 meesterlijke muziekkanten naast hem..

talloze hoogtepunten.. we moesten wel tot de bisnummers wachten om iets te horen van voor 'The Seldom Seen Kid'.
Tijdens 'Station Approach' werd dan ook duidelijk dat het concert nog beter had kunnen zijn met wat meer oudere parels :
'Scattered Black And Whites', 'Any day Now', 'Fugitive Motel', 'Grace Under Pressure', 'Ribcage', ... jammer genoeg niets van dit fraais..

het toont natuurlijk ook aan hoe sterk hun repertoire ondertussen is, elke track is geschikt om live te brengen.

Topklasse !

Steven

Ook ik (en mijn vrouwtje) , en ik denk ook de meegereisde espen vonden het een superoptreden !!! Grote klasse

En ook ex-Arthritic Monkees Elmo en mezelf vonden het subliem!