Four Tops & Temptations, CK Oostende, 12 maart 2010
Geplaatst: wo 17 mar 2010, 00:26
The Four Tops – The Temptations: duoconcert van Tamla Motownlegendes in Oostende
Op vrijdagavond 12 maart zat het Casino Kursaal van Oostende tot de nok gevuld voor een spetterende Tamla Motownshow. Stipt om 20.00 u kregen we The Four Tops te horen en na de pauze was het de beurt aan The Temptations. Het was drie jaar geleden dat beide groepen België aandeden en de lovende kritieken van de vorige passage hadden er voor gezorgd dat het concert uitverkocht was.
Deze twee legendarische groepen voorstellen hoeft haast niet. Ze waren allebei op hun manier uiterst succesvolle componenten van de Tamla Motown hitmachine in de zestiger en zeventiger jaren.
De vraag was of zij deze reputatie ook zouden kunnen waarmaken op het podium : van beide groepen is namelijk slechts maar één origineel lid meer overgebleven. Vooral voor The Four Tops betekent dit een handicap: ze slaagden er bijna vier decennia in met dezelfde samenstelling op te treden, en het is waar: zonder het zo specifieke stemgeluid van de overleden leadzanger Levi Stubbs klinkt de groep toch wel even anders. Maar desalniettemin slaagde de huidige bezetting er in het originele geluid goed te benaderen, zij het dat we de opzwiepende motown snaredrum moesten missen.
Bij The Temptations wisselde de samenstelling nogal eens over de jaren heen, maar men bleef de “legacy†trouw door dezelfde arrangementen, dezelfde danspasjes en dezelfde gimmicks te gebruiken als jaren geleden. En baszanger Joe Herndon wist met zijn bijdrage de imitatie van het typische Temptations-geluid op verbluffende wijze te vervolmaken.
Beide groepen werden begeleid door een tiental topmuzikanten die alles van de partituur afspeelden. De blazers klonken heel zuiver en goed georchestreerd. Er was hier duidelijk niet beknibbeld op het budget ten koste van de kwaliteit. Het viel mij wel op dat de meeste muzikanten blank waren. Een beetje vreemd voor het optreden van twee zwarte groepen...
Maar beide shows sloten heel goed bij mekaar aan en zelfs de setlists leken op mekaar afgestemd : er werd telkens een “greatest hitsâ€- revue ten gehore gebracht, afgewisseld met enkele bekende ballads, om daarna naar een denderende climax toe te werken. Wat mij wel stoorde waren de flauwe prestaties van de zangers tijdens de eerste nummers. Onvoldoende gesoundchecked, of gewoon een slecht afgeregelde klankbalans ? Wie zal het zeggen? Feit is dat alles uiteindelijk telkens goed kwam vanaf de tweede helft van beide shows. De synchronisatie van de bewegingen van The Four Tops was niet zo goed : op sommige momenten stond iedereen zo maar wat te bewegen en met de handjes te wapperen. The Temptations hadden hun danspasjes duidelijk beter ingeoefend en dat kon het publiek warm appreciëren.
Al bij al dient gezegd dat het twee geslaagde optredens werden, perfect opgebouwd, met prachtige gepolijste stemgeluiden en goed uitgekiende en ingestudeerde danspassen. De kostumering was in orde, met alle nodige glitter die past bij zo’n soort concert. En ja : de meezingmomenten voor de zaal en het GSM gezwaai waren voorspelbaar. Maar dat neem je er graag bij, zeker als je een vol Kursaal spontaan ziet rechtspringen om “My girl†uit volle borst mee te zingen…
Wat een schril contrast met de fake playbackshow van Demis Roussos enkele maanden geleden in hetzelfde Kursaal!
Binnenkort ook na te lezen op http://www.musiczine.net
Op vrijdagavond 12 maart zat het Casino Kursaal van Oostende tot de nok gevuld voor een spetterende Tamla Motownshow. Stipt om 20.00 u kregen we The Four Tops te horen en na de pauze was het de beurt aan The Temptations. Het was drie jaar geleden dat beide groepen België aandeden en de lovende kritieken van de vorige passage hadden er voor gezorgd dat het concert uitverkocht was.
Deze twee legendarische groepen voorstellen hoeft haast niet. Ze waren allebei op hun manier uiterst succesvolle componenten van de Tamla Motown hitmachine in de zestiger en zeventiger jaren.
De vraag was of zij deze reputatie ook zouden kunnen waarmaken op het podium : van beide groepen is namelijk slechts maar één origineel lid meer overgebleven. Vooral voor The Four Tops betekent dit een handicap: ze slaagden er bijna vier decennia in met dezelfde samenstelling op te treden, en het is waar: zonder het zo specifieke stemgeluid van de overleden leadzanger Levi Stubbs klinkt de groep toch wel even anders. Maar desalniettemin slaagde de huidige bezetting er in het originele geluid goed te benaderen, zij het dat we de opzwiepende motown snaredrum moesten missen.
Bij The Temptations wisselde de samenstelling nogal eens over de jaren heen, maar men bleef de “legacy†trouw door dezelfde arrangementen, dezelfde danspasjes en dezelfde gimmicks te gebruiken als jaren geleden. En baszanger Joe Herndon wist met zijn bijdrage de imitatie van het typische Temptations-geluid op verbluffende wijze te vervolmaken.
Beide groepen werden begeleid door een tiental topmuzikanten die alles van de partituur afspeelden. De blazers klonken heel zuiver en goed georchestreerd. Er was hier duidelijk niet beknibbeld op het budget ten koste van de kwaliteit. Het viel mij wel op dat de meeste muzikanten blank waren. Een beetje vreemd voor het optreden van twee zwarte groepen...
Maar beide shows sloten heel goed bij mekaar aan en zelfs de setlists leken op mekaar afgestemd : er werd telkens een “greatest hitsâ€- revue ten gehore gebracht, afgewisseld met enkele bekende ballads, om daarna naar een denderende climax toe te werken. Wat mij wel stoorde waren de flauwe prestaties van de zangers tijdens de eerste nummers. Onvoldoende gesoundchecked, of gewoon een slecht afgeregelde klankbalans ? Wie zal het zeggen? Feit is dat alles uiteindelijk telkens goed kwam vanaf de tweede helft van beide shows. De synchronisatie van de bewegingen van The Four Tops was niet zo goed : op sommige momenten stond iedereen zo maar wat te bewegen en met de handjes te wapperen. The Temptations hadden hun danspasjes duidelijk beter ingeoefend en dat kon het publiek warm appreciëren.
Al bij al dient gezegd dat het twee geslaagde optredens werden, perfect opgebouwd, met prachtige gepolijste stemgeluiden en goed uitgekiende en ingestudeerde danspassen. De kostumering was in orde, met alle nodige glitter die past bij zo’n soort concert. En ja : de meezingmomenten voor de zaal en het GSM gezwaai waren voorspelbaar. Maar dat neem je er graag bij, zeker als je een vol Kursaal spontaan ziet rechtspringen om “My girl†uit volle borst mee te zingen…
Wat een schril contrast met de fake playbackshow van Demis Roussos enkele maanden geleden in hetzelfde Kursaal!
Binnenkort ook na te lezen op http://www.musiczine.net