LOKERSE FEESTEN dag 6 2015

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

LOKERSE FEESTEN dag 6 2015

Bericht door Guess Who s Ozzy »

LOKERSE FEESTEN, dag 6, 5 augustus 2015

bijdragen Guess Who's Ozzy

Met LA MUERTE (***) haalden de organisatoren één van de meest eigenzinnige en compromisloze bands uit het rariteitenkabinet van de Belpop geschiedenis naar de Grote Kaai. Met hun aan The Birthday Party en The Stooges verwante nihilistische rioolrock waren de Brusselaars nooit sant in eigen land. Aan de andere kant van de landsgrenzen was La Muerte in de periode ’84-’94 echter niets minder dan een begrip in de betere undergroundkringen, o.a. dankzij een single of the week in NME, een BBC radiosessie met de legendarische John Peel, en een Europese tour met The Young Gods.

Twee decennia na de officieel aangekondigde dood is er nu eensklaps La Muerte v2.0 die naast oerleden Marc Du Marais en Dee-J verder nog drie verwante zielen huisvest uit Length Of Time en Channel Zero. Een beetje theater was in het verleden nooit ver weg bij de Brusselaars, en ook in Lokeren hield de band die reputatie enigszins staande. Met een zak over het hoofd getrokken leek Du Marais wel een soort gruntende Elephant Man die over het podium strompelde. Een foute knalgele sweater met het opschrift “Autoshop Johnny Timmermans Ninove” - een zaak die nota bene in het jaar van La Muerte’s comeback na 50 jaar onlangs de deuren heeft gesloten - maakte het plaatje compleet. Ook het muzikale recept, bestaande uit flarden averechtse bluesrock en vuige garagepunk afgewerkt met een vleugje industrial en wat samples uit westernfilms, bleef beproefd. De manische pletwals van Dee-J & co liet weinig ruimte voor melodie en herkenbaarheid, die kwamen er eigenlijk pas helemaal op het eind met flink vertimmerde versies van “Lucifer Sam” en “Wild Thing”. Luider en smeriger zou het vanavond niet meer worden, missie geslaagd dus voor de outlaws van La Muerte.


MARK LANEGAN (****) en de Lokerse avondzon, het leek ons op voorhand eerlijk gezegd geen winnende combinatie. De rijzige Amerikaan, zijn vaste orkestleider Aldo Struyf en hun jonge kompanen maakten echter van de nood een deugd en hadden de perfecte festivalset in elkaar gebokst. Weinig ruimte dus voor verstilde blues of rafelige gospel die enkel in gitzwarte concerttempels tot hun recht komen, maar des te meer uptempo songs die regelmatig de geest van wijlen Screaming Trees opriepen. “The Gravedigger’s Song” gaf het rauwe startsein met Lanegan’s schorre strot als hoofdingrediënt, en weg waren we voor een uiterst gevarieerd festivaluur waarbij voornamelijk uit ’s mans laatste drie albums werd geput. De donkere electronische beats onder “Ode To Sad Disco”, “Harborview Hospital”, en “Floor Of The Ocean” knisperden heerlijk weg op de hete tarmac van de Grote Kaai, maar evenzeer grossierde de ML band in sidderende bluesrock tijdens “Hit The City”, “Riot In My House” en de postume Screaming Trees song “Black Rose Way”.

Net als dit voorjaar in de AB gaf Lanegan een meer relaxte indruk dan zijn reputatie doorgaans laat uitschijnen. Er huist weliswaar geen volksmenner of spraakwaterval in de Amerikaan, maar toch was de man spraakzamer dan gewoonlijk. Hét kippenvelmoment van de avond diende zich aan toen hij het oorspronkelijk met Soulsavers opgenomen “Revival” aan een pas overleden vriend opdroeg. Met een withete dosis “Methamphetamine Blues” nam de groep afscheid van Lokeren, de plaats waar ons groot ongelijk werd bewezen: Lanegan kan je ook op klaarlichte dag diep in de ziel krassen, waarvoor onze welgemeende dank.

bijdragen John 'The Pig' Meurisse

Over het Schotse THE JESUS & MARY CHAIN (****) van de broers Jim & William Reid kan er veel gezegd worden. Feit is dat hun materiaal medio de jaren 80 baadde in onstuimige gekte, gekunstelde slordigheid en onverschilligheid . Band die stekeligheid , smerigheid, emotie en gevoeligheid samenbrachten in heerlijk materiaal!
‘Psychocandy’, baanbrekend album net dertig jaar teug, is er eentje dat we koesteren . Een kleine 15 jaar duurde hun carrière , maar hun werk had al beduidend wat minder spankracht sinds 94 met een ‘Stoned & dethroned’ . Een eerste return van de broers was op het Coachella festival (2007) en 30 jaar na datum van hun debuut doen ze nu ook een rits concerten . De band stond aan de wieg van de shoegaze en samen met Sonic Youth hielden ze graag de gitaarpedalen ingedrukt. In hun voetsporen hadden we bands als My Bloody Valentine, Ride, Slowdive , Loop en The House Of Love. Met een knipoog naar The Chameleons. Een recentere catalogue brengt ons bij Brmc, The Raveonettes , The soft moon , Big pink en A place to bury strangers . En je kan nog een enorme waslijst opnoemen van psychedelica bands die ook aanklopten bij de Schotse broers .
De ‘rewind’ concertreeks stond dus in het teken van deze ‘Psychocandy’ die integraal werd voorgesteld. De paddenstoelenkapsels van weleer hebben bij Jim plaats gemaakt voor een modale vijftiger , terwijl broer William , goed gezet, het nog graag houdt op zo’n Robert Smith kapsel en moeiteloos die spannende gitaarlicks speelt .
Persoonlijk moet ik al diep in m’n archief kijken wanneer we hen nog eens zagen … Futurama was memorabel mid80ies toen de band – neergestreken op de grond - het hield op (ultra) korte optredens in een mistig decor en sobere spotlights ; verder hadden we nog een optreden op Caracalla in Bellem , in onze buurt. Dus die nostalgie deed ons hartje sneller slaan als deze plaat nog eens opgehoest werd, en de veertien nummers de revue passeerden .
“Just like honey” was de aanzet om in de juiste stemming te geraken . “Living end” , “The hardest walk” , In a hole” tekenden voor een band goed op dreef in het genre; vooral bij een “Never understand” , “Inside me” en afsluiter “It’s so hard” weet je wel waar vele bands de mosterd haalden , met die zwierige , galmende gitaarlicks en hun (noisy) effects . Ze wisselden die fellere gitaarrock’n’rollende songs af , met sfeervoller, emotievoller werk , die weten te raken als “Taste of cindy” en “Something’s wrong”. Even meegeven: de (noisy) effects waren in het totaliteit gedoseerd, en op die manier klonken ze toegankelijker.
Een heerlijk nostalgische trip ervaarden we meer dan een uur lang en de bijhorende nummers waren een schitterende keuze . Een broeierige, intense spanning hadden we van hun oeuvre, “April skies”, “Some candy talking” , “Head on” , Blues from a gun” en “Reverence” , die nazinderde en mooi uitgesponnen werd door de repetitief opbouwende ritmes. “I wanna just die like Jeus Christ”, die muzikale pijn voelde je na zo’n reeks nummers. Kortom, een ‘rewind’ concert om in te lijsten …


Tja die KAISER CHIEFS (***) van spring in ‘t veld Ricky Wilson , zijn al zo’n goede tien jaar bezig en werden al uitgenodigd op het nostalgisch event , TW Classic. De benevelde sound van die andere Britten werd weggeblazen door broeierige en energieke mainstreampop .
De Kaiser Chiefs zijn altijd wel goed voor een feestje , hoewel … als je de laatste cd’s op nahoudt , dan moeten we eerlijkheidshalve zeggen dat het scherpe randje er wat van af is en de uptempo stampers op het achterplan zijn geraakt . De vinnige stroomstoten hebben we nog steeds bij hun oudere songs , o.m. een “The angry mob” en “Everyday day I love you less & less” , in het begin van de set, en verder werden die mooi verdeeld in de set , waardoor we niet echt in een dip geraakten.
Een gretige Wilson wou zijn publiek knuffelen , het vuur aan de lont steken , alleen het publiek raakte nog niet op dezelfde golflengte en liet de dynamiek wat over zich heen waaien. Het was maar naar het eind toe , met “Ruby” , “I predict a riot”, het recentere “Coming home” en de Who cover “Pinball wizard” dat het publiek in beweging te krijgen was .
Toegegeven, ik genoot wel van die set die nog een paar oudjes tussenin had (“The moden way” , “Na na na na naa” en “Never miss a beat” , maar de nieuwere songs van een ‘Education, education , education & war’ misten die gezwindheid en opwinding. Tja, na ‘I wanna just die like Jesus Christ’ kon “Oh my God” met handjes zwaaien en confetti het gitaarrock’n’roll avondje definitief besluiten. Een Lokerse Feesten ten top qua affiche dus …
Plaats reactie