CLAP YOUR HANDS SAY YEAH (Botanique, 7 oktober 2014)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

CLAP YOUR HANDS SAY YEAH (Botanique, 7 oktober 2014)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

CLAP YOUR HANDS SAY YEAH, Botanique, Brussel, 7 oktober 2014

"De geslaagde doorstart van Clap Your Hands Say Yeah v2.0"

Een band oprichten volgens het nobele DIY principe en die vervolgens 10 jaar lang op de rails houden zonder noemenswaardig verlies aan artistieke credibiliteit, het vergt een stronteigenwijze frontman met visie om zoiets voor elkaar te krijgen. Het Amerikaanse indie gezelschap CLAP YOUR HANDS SAY YEAH (CYHSY) heeft in de persoon van Alec Ounsworth een dergelijk iemand in huis. Van de oorspronkelijke bezetting die in 2004 de heerlijk rammelende debuutschijf inblikte krijgt Ounsworth tegenwoordig enkel nog het gezelschap van drummer Sean Greenhalgh, met wiens hulp hij eerder dit jaar het vierde CYHSY album ‘Only Run’ opnam.
Nu Ounsworth het muzikale rijk bijna voor zich alleen heeft zag de tengere Amerikaan zijn kans schoon om een drastische koerswijziging door te voeren. Averechtse gitaren en een speelse ritmesectie die het veld ruimen voor desolate synths en steriele drumcomputers, het klinkt als het soort muzikale makeover waar Radiohead anno ‘Kid A’ met verve is mee weggekomen. Na hun doortocht in een overigens matig gevulde Orangerie van de Botanique maken we ons sterk dat ook CYHSY v2.0 op ‘Only Run’ een doorstart eerder dan een valse start heeft gemaakt.

Met het op een stuiterende Warp beat drijvende “Blameless” koos het vier man sterke CYHSY voor een intimistische opener, en ja, wie de oren van meet af aan gespitst hield kon moeiteloos echo’s van Thom Yorke in Ounsworth’s overslaande stem ontwaren. In zijn thuisstad kan de tengere Amerikaan met het ziekenfondsbrilletje probleemloos doorgaan voor een gelouwerde straathoekwerker die dagelijks met andermans illusie op een beter leven wordt geconfronteerd. Een volksmenner pur sang zal de eerder introverte Ounsworth dus wel nooit worden, maar toch slaagde hij erin om de meeste kreten uit het publiek met een kwinkslag op te vangen.
Het geduld van de fans van het eerste uur, waarvan sommigen de nieuwe muzikale koers misschien maar niks vinden, werd niet lang op de proef gesteld. Met een strak “In This Home On Ice”, het op psychedelische Britpop leest geschoeide “Gimme Some Salt” en het indiecountry anthem “The Skin Of My Yellow Country Teeth” bewees CYHSY dat de meeste songs vanop hun fenomenale debuut een decennium na datum nog geen last ondervinden van enige muzikale aderverkalking. Het viertal duwde het gaspedaal het verst in het rood tijdens “Satan Said Dance”, een brok wulpse punkfunk die LCD Soundsystem en The Rapture zich destijds ongewild lieten afsnoepen door Ounsworth & co. Dat CYHSY hier als een goed geoliede machine voor de dag kwam was mede de verdienste van een efficiënt meppende Greenhalgh die het kleinste drumstel uit indieland had opgesteld, de extra gitarist/toetsenist die zijn keyboards van wel heel erg dicht ging besnuffelen, en de goedlachse bassist die zichtbaar genoot van de publieksrespons.

Net als Radiohead lijkt ook CYHSY er moeiteloos in te slagen om live te laveren tussen klassieke indierock en kille electronica zonder dat het geheel al te geforceerd overkomt. In totaal hadden zes nummers uit het toch wat wisselvallig ontvangen ‘Only Run’ post gevat op de setlist. Dat “Coming Down” onze persoonlijke favoriet van die plaat is moet te wijten zijn aan die heerlijk brutale monsterrif die in Brussel iets weg had van de protopunk van The Stooges. Dat de spoken word bijdrage van The National’s Matt Berninger op dat nummer voor de gelegenheid werd vervangen door een inderhaast samengeraapt gitaarmotiefje was het soort schoonheidsfoutje dat ook zielsgenoten Talking Heads zich in hun begindagen konden permitteren. Een ander hoogtepunt diende zich aan toen Ounsworth zijn drie makkers eventjes wandelen stuurde en op zijn typische onhandige manier indruk maakte met een uitgeklede versie van “Misspent Youth”.
Na het aan The Feelies schatplichtige “Upon This Tidal Wave Of Young Blood” deelde CYHSY nog twee bissen uit die de breedte van hun muzikale spectrum perfect overspanden. Op de vooruitgesnelde single “As Always” gingen atmosferische New Order synths een huwelijk aan met de springerige postpunkgitaren van Bloc Party. Nee, we kunnen niet wachten tot daar kinderen van komen. Ons lichtgrijzend indiehaar ging vervolgens helemaal rechtop staan toen CYHSY finaal alle remmen losgooide met een smerige garagerockversie van het oudje “Heavy Metal”.

In welke muzikale gedaante CYHSY volgende keer verschijnt weet ook Ounsworth misschien nog niet. Eén ding staat wel al vast. Zolang de man dit soort weerbarstige indiepop blijft fabriceren die instant naar de keel grijpt volgen wij graag zijn devies: Clap Your Hands Say Yeah!

Binnenkort ook na te lezen op http://www.musiczine.net
Plaats reactie