Demis Roussos, 25 oktober 2009, Casino Kursaal Oostende

International
Lead Singer
Berichten: 221
Lid geworden op: ma 06 aug 2007, 06:59
Locatie: Örnsköldsvik (Zweden)

Demis Roussos, 25 oktober 2009, Casino Kursaal Oostende

Bericht door International »

Demis Roussos, 25 oktober 2009, Casino Kursaal Oostende

Demis Roussos is een sympathieke en gevatte zestiger. Dat mochten we in het interview in ‘De Laatste Show’ ondervinden. Op een vraag over zijn stem die erg veranderd is sinds zijn gloriedagen antwoordde hij ontwijkend dat je stem zich automatisch aanpast aan het soort muziek dat je brengt. Wij waren benieuwd of hij de hoge noten nog haalde. Op deze vraag gaf hij toen helemaal geen antwoord.
Demis Roussos werd in 1946 geboren in Alexandrië in Egypte uit Griekse ouders. Hij stond ineens aan de top toen hij in 1968 een reusachtige hit scoorde samen met Vangelis Papatanassiou en Lucas Sideras in de groep ‘Aphrodite’s Child’. “Rain and Tears”, gebaseerd op de bekende Canon van Pachelbel, liet toen de dansvloer vollopen. De song paste in een reeks gelijkaardige popexperimenten uit de tijd. Denk maar aan “A Whiter Shade of Pale” van Procol Harum en “Bourrée” van Jethro Tull. Het gouden trio nam aanvankelijk zijn hits op in Parijs, in dezelfde kwaliteitsstudio waar ook ‘Majority One’ (“Because I Love”) en ‘Jupiter Sunset’ (“Back in the Sun”) hun stek vonden, vandaar een zekere similariteit in de sound van deze nummers.
‘Aphrodite’s Child’ leverde een drietal LP’s af en ze hadden aan aantal hits die zeer te pruimen waren. De hoge stem van Roussos en het muzikale genie van Vangelis vormden een gouden combinatie.
Nadat beiden hun eigen weg gegaan waren in 1971 werd Vangelis wereldberoemd met zijn filmmuziek en indrukwekkende instrumentale werkstukken, terwijl Roussos het op de populaire toer gooide en monsterhits scoorde in Europa en Zuid Amerika. Vanaf 1978 werd het stil rond hem, maar later begon hij toch weer op te treden. Toen bleek dat de fans hem niet vergeten waren. Dat merkte je ook in het Casino Kursaal in Oostende.
Na een bombastische zoeklichtenshow op de tonen van “Also Sprach Zarathustra” van Richard Strauss zette hij “Quand je t’aime” in. De zaal zette het meteen op een gillen.
De stem van Demis klonk indrukwekkend zuiver en sterk. Ook de hoge tonen kwamen er vlotjes uit. Het contrast met het daaropvolgende “Rain and Tears” kon niet groter zijn: het werd gezongen met een zwakke, knarsende stem, die alle hoge noten omzeilde. Maar geen nood: “Forever and Ever” en “We Shall Dance” klonken weer monumentaal. En de hits rolden er uit: “Follow Me”, op de muziek van het Concierto de Aranjuez” van Joaquín Rodrigo was een muur van geluid. Niet te geloven wat vier muzikanten en één achtergrondzangeres kunnen presteren.
In “Bella Notte” slaagde de zangeres er in op haar eentje het geluid van een heel vrouwenkoor te produceren. De drummer gaf korte breaks met de stokken in de lucht! De fans lieten het niet aan hun hart komen: in de mooie brede zaal van het Casino Kursaal was het mooi om te zien hoe ze rechtop in de handen stonden te klappen met een extatische uitdrukking op het gezicht. Vooraan stond een groep fans met een spandoek met daarop een reuzengroot rood hart in ware adoratie mee te wiegen. Een waar feest! Toen de gitarist er in slaagde tijdens “My Friend the Wind” met een gewone elektrische gitaar het geluid van een bouzouki te reproduceren was het hoog tijd om tijdens de pauze wat te bekomen van al deze technische hoogstandjes.
Daarna vielen wij weer van de ene verbazing in de andere. Na “A Whiter Shade of Pale” ontpopte Demis zich als een ware Italiaanse volkszanger met “Santa Lucia”. Ook opera moest er aan geloven: begeleid door een batterij onzichtbare violen vatte hij “Una Furtiva Lagrima” aan van Donizetti. Ook “Ma Musique” en “Mamy Blue” (bekend van ‘The Pop Tops’) kregen een beurt.
We vroegen ons af waarom er drie geluidstechnici nodig waren voor zes muzikanten. Blijkbaar hadden de stem van de zanger en het geluid dat de muzikanten produceerden heel wat hulp van de moderne technologie van doen. We leven in een tijd van playback- en soundmixtoestanden en daar deed Roussos duidelijk zijn voordeel mee. Ook ‘The Who’ en ‘Pink Floyd’ gebruikten al heel vroeg samples om hun optredens bij te kleuren. Maar dit was van een heel andere orde. Ik hoorde iemand in de buurt spreken van ‘boerenbedrog’.
Tussendoor bewees Demis dat hij echt ‘bezorgd’ is voor zijn publiek door ongeveer twintig keer te vragen of ‘everybody OK’ was en door ons even zoveel keren zijn liefde te verklaren.
Toen hij met “Goodbye My Love, Goodbye” en een slordig gemonteerde potpourri afsloot waren de fans stilaan op het kookpunt gekomen en ze verlieten stralend van gelukzaligheid de zaal. Liefde is blind, zegt men, en dat bleek ook vanavond.

Binnenkort ook na te lezen op: http://www.musiczine.net
Plaats reactie