FRONT 242 - De Posthoorn - Hamont (B) 24 april 2009

[peegee]

Ik kreeg van onze Nederlandse muziekquizvriend Frank (van het team "the Funksoulbrothers") hetvolgende berichtje in mijn mail:

Front 242 – De Posthoorn – Hamont (B) – 24 april

Om met James Murphy (LCD Soundsytem) te spreken: ‘I was there!’ Ik was erbij op het memorabele Pukkelpop van 1985, toen de dranghekken voor het podium werden platgewalst door een woedende menigte, daartoe opgehitst door Richard 23, de toenmalige volksmenner van Front 242. Optredens van deze Belgische frontsoldaten van de Electronic Body Music en pioniers van elektronische dansmuziek tout court, waren omgeven door dreiging en gevaar. In de jaren ’80, met massawerkloosheid, de wapenwedloop en het bijbehorende doemdenken, zorgde Front 242 voor een passende soundtrack, met opzwepende beats, sloganeske teksten en samples en een paramilitaire uitdossing, die de Belgen –onterecht- in een verdacht rechts hoekje plaatsten. Front 242 was op muzikaal en zakelijk vlak compromisloos en beukte ongenadig hard in op de goede smaak.

Vijfentwintig jaar later ziet de wereld er anders uit. Zeker niet beter, maar anders. House en het bijbehorende hedonisme hebben 20 jaar huisgehouden en elektronische muziek naar een ander niveau getild. Front 242 zoveel jaar na dato terugzien en horen, was daarom geen onverdeeld genoegen.
In het vlak over de grens bij Weert liggende Hamont speelde het EBM-gezelschap in De Posthoorn, een nieuwe en nog onaffe zaal, waar op sfeer vooralsnog bezuinigd wordt. Flauwe pauzemuziek onder TL-lampen in een betonnen kolos en als voorprogramma het Belgische (?) Parade Ground, dat een bak takkeherrie voortbracht uit een doosje, inclusief twee boze schreeuwlelijkerds die scandeerden alsof het 1933 was. Nein danke!
Om 21.30 uur werd de zaal vol rook geblazen, ging het licht uit en was het tijd voor Front 242. De eerste beats klonken aanvankelijk tam, maar werden door de aanwezige en voornamelijk in band t-shirts gestoken fans op leeftijd meteen gesmaakt. Het duurde even voordat de boel op stoom kwam. Met oudjes als ‘Take one’, ‘Funkhadafi’ en ‘Circling overland’ ontstond er echter al gauw een kleine moshpit met oud-strijders. De mannen óp het podium waren gestoken in ietwat potsierlijke leren pakken en getooid met de onvermijdelijke zonnebrillen. Zangers Richard 23 en Jean-Luc de Meyer waagden zich aan een stram dansje, in de rug gesteund door Patrick Codenys op synths en extra bandlid Tim Kroker op drums. Dat de tijd op niemand wacht, bleek onder andere uit de lichtelijk opbollende horecaspoilers van de mannen. Muzikaal brein Daniel Bressanuti –een vaderlijke Lamme Goedzak met een stevig embonpoint en een brilletje- stond achter de mengtafel en mag ervan verdacht worden regelmatig Friet For Two te bestellen.
Hoewel ik er de leeftijd voor schijn te hebben, is omkijken in nostalgie niet aan mij besteed, waardoor Front 242 anno 2009 af en toe zowel muzikaal als qua podiumpresentatie gedateerd op me overkwam en ik de macho poses van de frontmannen met een glimlach bekeek. Daar staat echter tegenover dat het oeuvre van Front 242 nog altijd kleppers bevat als een live stevig opgevoerd ‘Welcome to paradise’, ‘Until death us do part’, ‘No shuffle’, ‘Im Rhythmus bleiben’ en als afsluiter het onverslijtbare ‘Headhunter’. Voor de toegift ging Front 242 nog even op de schouders van giganten staan, met een ode aan hun pionierende voorgangers Kraftwerk (‘Radioactivity’). Na een ziedend ‘Punish your machine’ kwam er een eind aan de show, gingen de zaallichten aan en klonk er nog een fluisterzacht ‘War pigs’ van Black Sabbath uit de speakers. Slotconclusie? De eerste helft van de discografie van Front 242 geldt nog altijd als ijkpunt van de Electronic Body Music, 1985 komt echter nooit meer weerom. Maar of dat nou zo erg is?

Frank Heythuysen

[kasenco]

Parade Ground is idd een Belgische EBM-groep uit de 80's (bekend, bij mij althans. van het nummer Strange World).

[Guess Who s Ozzy]

Daar kan ik nog het volgende aan toevoegen:

[b]Parade Ground [/b]were pioneers in electro body music and cold wave, the band consisting of Belgian brothers Pierre and Jean-Marc Pauly. In 1983 they released their debut EP Moans on the Sly on the New Dance Label. This began their on-going collaboration with producer Daniel B., a member of the seminal Front 242. The following year , they released Man in a Trance on Front 242's label Mask including the pulsating track The Net. Continuing with more EPs they released Dual Perspective, one side produced by Daniel B. , the other side produced by Colin Newman of Wire. Then came the Strange World 12"; its title-song was included on the definitive compilation album This is Electronic Body Music in 1987, giving way to their first full length album, entitled Cut Up (1988), followed by a tour in Germany and Sweden . In 1993 , the brothers wrote and composed the vocals on two Front 242 albums Up evil and Off. After 15 years of silence , in 2007 , they're back with Rosary, their second album , featuring 30 tracks , produced by Patrick Codenys/Front 242 , with a very original extreme noise industrial sound without concessions.