LOKERSE FEESTEN (dag 1, 4 augustus 2017)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

LOKERSE FEESTEN (dag 1, 4 augustus 2017)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

LOKERSE FEESTEN DAG 1 (Grote Kaai, Lokeren, 4 augustus 2017)

Hoezo, ‘gitaarrock = dead’? Niet enkel wij, maar ook de programmatoren van de 43ste Lokerse Feesten geeuwen eens lekker wanneer dit soort fake news op de radar passeert. En waarom niet meteen de daad bij het woord voegen: op de openingsdag van de muziektiendaagse langs de Grote Kaai stonden maar liefst vier bands die stekelige sixstrings cultiveren als het hoogste culturele erfgoed.

Door de overrompeling op een zonnige vrijdagavond zagen we de eerste set op conto van het jonge vaderlandse grut genaamd EQUAL IDIOTS door de neus geboord. Snel op dus naar ander schoon volk van eigen bodem MILLIONAIRE (***1/2), of zoals als snel zou blijken, De Grote Tim Vanhamel Show. Er staan inmiddels 12 jaar op de teller sinds de vorige Millionaire plaat ‘Paradisiac’, edoch wil de 39-jarige krullebol het woord ‘come-back’ niet in de mond nemen. De setlist loog er alvast niet om: op een uur tijd passeerden ‘amper’ twee oude songs de revue, de rest werd met verve geput uit de jongste (en wederom fraaie) worp ‘Sciencing’.
De weirdo funk van het wervelende debuut en de boosheid van het ondoordringbare ‘Paradisiac’ zijn verdwenen, gebleven zijn de eigenzinnigheid en guts van Vanhamel. Openen met de aan Masters Of Reality schatplichtige instrumental “Visa Running” en er meteen de twee recente singles “I’m Not Who You Think You Are” en “Busy Man” achteraan gooien in het openingskwartier: bye bye aan alle conventies! Vanhamel laat zich tegenwoordig flankeren door twee gitaristen (waaronder good old Aldo Struyf) die in plaats van de scheurende decibels van weleer nu de kaart van subtiele alt.psychedelica trokken. Dat de frontman herhaaldelijk ‘peace & love’ predikte al was het 1967 was dus geen toeval. Echt vonken deed Millionaire v2.0 pas vanaf het uit graniet opgetrokken oudje “I’m On High”, het onvermijdelijke “Champagne” en de onheilspellende krautrock van “Little Boy Blue”. Welkom terug van euh ... nooit weggeweest, Tim & co!

Jan Paternoster en Dries Van Dijck, oftewel BLACK BOX REVELATION (**1/2), verschenen redelijk out of the blue op de affiche in Lokeren. Twee jaar na de laatste plaat ‘Highway Cruiser’ leek het duo even van de publieke radar verdwenen, maar de Belgische festivalzomer volledig links laten liggen was uiteindelijk toch geen optie. Zonder echt nieuw materiaal onder de arm kregen we dus een dik uur ‘best of’ voorgeschoteld, wat resulteerde in een carrière overzicht met evenveel pieken als dalen.
Met het gruizige startschot “Do I Know You” maakte het duo meteen duidelijk waarom hun beginperiode zo speciaal was. Zonder veel pardon kregen we een lekkere portie ongeschoren garageblues in de maag gesplitst, maar echt lang konden ze de cool van die pretentieloze start niet vasthouden. Het duo leek wel wat té zegezeker in Lokeren: het nietszeggende gewauwel van Paternoster haalden onnodig de flow uit de set, met als dieptepunt het flauwe brugje tussen de Lokerse paardenworsten en het nodeloos lang uitgerokken mainstream hitje “War Horse”. En ja, een festivalset opsmukken met een cover is op papier een goed idee, maar van een evergreen als “Heart Of Gold” blijf je veiligheidshalve toch beter af. Een andere veelgebruikte formule, i.e. het uitnodigen van een andere festival act, werkte dan weer wel. Toen publiekslieveling Tim Vanhamel mocht komen meejammen sloeg de vlam terug even in de pan, maar het middelmatige eindverdict lag toen al vast.

Sinds de release van hun twee (erg) matige reunieplaten en het vertrek van oerbassiste Kim Deal is de persmeute niet altijd even lief geweest over de huidige bestaansredenen van PIXIES (****), maar dat zal de modale indie fan een zorg wezen. Toegegeven, tegenwoordig zijn Black Francis & co live dan wel behoorlijk onvoorspelbaar en wisselvallig, zeker is wel dat er steeds duchtig zal worden geput uit hun grensverleggende back catalogue die in een periode van amper vijf jaar tijd (’87-’92) ineen werd gebokst. Maar dat Boston’s finest zó snedig en vitaal uit de hoek zouden komen, neen, die uppercut hadden we langs de Grote Kaai echt niet zien aankomen.
De Amerikanen kozen voor een erg trefzekere start met een triootje geplukt uit hun classic album ‘Doolittle’. En warempel, “Gouge Away”, “Dead” en “Wave Of Mutilation” klonken bijna even onheilspellend als die eerste keer in ’88. De rolverdeling zat van meet af aan dan ook perfect: obesitas-patiënt-in-wording Francis zocht zoals gewoonlijk geen enkel contact met het publiek maar snauwde en schreeuwde even vervaarlijk als in de gloriejaren, de als dandy vermomde Joey Santiago liet met opperste precisie zijn gitaar twang heerlijk ontsporen, de basrukken van ‘la nouvelle Deal’ Paz Lenchantin (ex-A Perfect Circle en Zwan) vibreerden even goed tot diep in de onderbuik, en de traag-snel dynamiek van drum veteraan David ‘the magician’ Lovering zorgde voor de punky surfrock edge zo kenmerkend voor menige vintage Pixies evergreen.
Met de gretigheid van een stelletje PS mandatarissen werkte het gezelschap zich Ramones-gewijs doorheen een rijtje van 33 songs, en dat daar een pak nummers uit het vorig jaar verschenen ‘Head Carrier’ tussen zaten viel niet eens erg op. Ook fijn om te zien dat Pixies ten allen tijde hun cool behielden: anthem “Where Is My Mind” werd niet nodeloos lang uitgemolken met ‘oohoos’, en tijdens het afsluitende B-kantje “Into The White” deed de mistmachine de groep even letterlijk van het podium verdwijnen. Geen ‘Thank you’, ‘Goodbeye’, of encores, maar wel al meteen een muzikaal hoogtepunt op de eerste LF dag. Death to the Pixies? Think again!

Ook na te lezen via http://www.musiczine.net
Plaats reactie