STEF KAMIL CARLENS (Brugge, 21 april 2017)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

STEF KAMIL CARLENS (Brugge, 21 april 2017)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

STEF KAMIL CARLENS (Cactus Club, Brugge, 21 april 2017)

'Reïncarnatie van een intimistische troubadour'

‘Terug van lang weg geweest?’ ... ‘Waarom nu deze come-back plaat?’ Het zijn openingsvragen die STEF KAMIL CARLENS ter gelegenheid van zijn net verschenen solo debuut ‘Stuck In The Status Quo’ dezer dagen met tegen zin op zijn bord krijgt. Feit is dat de introverte Antwerpenaar (?!) in al die jaren sinds A Beatband, dEUS, Kiss My Jazz, Moondog Jr., Zita Swoon en Zita Swoon Group wel gewoon muziek is blijven maken, alleen leende de format van zijn soundtracks bij recente dans/theatervoorstellingen er zich niet echt toe om veel airplay te halen.
Maar nu is er dus opnieuw een reguliere liedjesplaat, en ter opwarming voor de bijhorende tour proberen Carlens en zijn nieuwe begeleidingsgroep de resterende kinderziektes te overwinnen in een reeks try-out concerten. Dat er nog wat gesleuteld zou moet worden aan de chemie tussen de frontman en zijn vier kompanen hebben we afgelopen vrijdag in de Brugse Magdalenazaal trouwens amper gemerkt. In tegendeel, het was uitgerekend de geroutineerde Antwerpenaar zelf die aanvankelijk nog wat moest wennen aan de nieuwe realiteit feit dat de spotlights in deze tour volledig op hem zijn gericht. Maar het moet gezegd, Carlens deed zijn best om aan het publiek duidelijk te maken wie of wat hem inspireerde tijdens het maken van die eerste solo schijf. Een paar jaar sleutelen in zijn dooie eentje leverde uiteindelijk een schamele acht songs en 35 minuten luisterplezier op, maar in vluchtige tijden als deze lijkt dat alleen maar een voordeel.

Het gros van de nieuwste schijf stond in Brugge op de setlist, te beginnen met de melancholische album afsluiter “Going Home” die jammer genoeg wat spankracht mistte door de afwezigheid van de hier bijna onlosmakelijk verbonden strijkers. De groep kwam prompt een pak beter uit de verf tijdens de catchy nieuwe single “Empty World”, een erg persoonlijk eerbetoon aan wijlen boezemvriendin Yasmine waar Carlens grossierde op slide gitaar en de rest van de band werd voortgestuwd door de jazzy contrabas van ex-Dez Mona sterkhouder Nicolas Rombouts. Het juk van de ongemakkelijkheid viel definitief af toen tijdens het van Zita Swoon Group geleende “Rumble Factories” Carlens op z’n dooie gemakje een eenmansorkest installeerde. Eerst blikte hij een gitaarrifje in op tapeloop om vervolgens op een cajón (een Peruaanse drum box in de vorm van een rechtopstaande houten kist) te kruipen, een voetbas te bedienen en een mini marimba binnen handbereik te houden. Eén en ander resulteerde in een eclectische, ja zelfs psychedelische trip die bevrijdend leek te werken voor groep en publiek: Carlens voelde zich vanaf nu duidelijk een pak beter in zijn sas, waarop een aantal extraverte fans geregeld van zich lieten horen.
Over fans gesproken, een groot deel ervan leek oud genoeg om Carlens nog als jonge snaak te hebben gekend bij Moondog Jr. ten tijde van het klassieke debuut ‘Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat’ (’95). Twee nummers uit die wat vergeten schijf haalden de set in Brugge. Tijdens het ingetogen “Ice Guitars” stak Carlens zijn bewondering voor de hypnotiserende woestijnblues van Tinariwen niet onder stoelen of banken, wat zorgde voor een vreemd transcendent sfeertje. Ook “Jo’s Wine Song” is een bluessong, maar dan van het kaliber dat enkel komt bovendrijven als blijkt dat het tellen van lege wijnflessen geen probaat middel is tegen mannelijke eenzaamheid.

Ook in try-out modus hadden Carlens & co een aantal crowdpleasers achter de hand gehouden in Brugge. “Hot Hotter Hottest”, een behoorlijk lichtvoetige Zita Swoon single die we nooit echt hebben kunnen pruimen, kreeg een funky blues makeover die dringend eens op plaat moet worden gezet. Ook dat andere radiohitje “Thinking About You All The Time” klonk ineens urgenter en zou niet eens misstaan op de jongste plaat waarvan de resterende prijsbeesten netjes werden opgespaard tot aan de finale en de encores. De eerste single “The Journey Will Be Long” is nu al de titel Belpop classic waardig, ook al hangt een weemoedig fluisterende Carlens in dat nummer een weinig fraai doch pijnlijk accuraat beeld op van de mensheid. Ook live was er geen ontkomen aan de tristesse, maar de engelenstem van harpiste Alma Auer werkte als zalf op een wonde.

Na de crescendo gaande slideblues uppercut “I’m Going Away” trok Carlens tot slot wederom de intimistische kaart. Met de keuze van het autobiografische begrafenislied “After I’m Gone” en een innemende interpretatie van Morphine’s “The Night” als afsluiters profileerde Stef Kamil Carlens zich ineens als een gevoelige troubadour met een open blik op zijn eigen sterfelijkheid. Tijd om te rouwen is er nog niet, we gunnen de Antwerpenaar graag nog een paar decennia om zichzelf telkens opnieuw te blijven heruitvinden.
Plaats reactie