SWANS (Kompass Club, 30 maart 2017)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 306
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

SWANS (Kompass Club, 30 maart 2017)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

SWANS (Kompass Club, Gent, 30 maart 2017)

'De grote hypnose show van opper-sjamaan Michael Gira'

Soms heeft een mens een duwtje nodig om zijn bucket list op tijd en stond wat in te korten. Neem nu bijvoorbeeld de New Yorkse cultband SWANS: al jaren stond het gezelschap rond de avantgardistische noise guru Michael Gira op ons lijstje ‘must see bands’, maar het duurde uiteindelijk tot de aankondiging ‘final Belgian clubshow’ om ondergetekende over de streep te trekken. Aanleiding van dit alles is de vorig jaar op Gira’s eigen Young God label verschenen ‘The Glowing Man’, een fraaie dubbelaar die volgens de man zelf wel eens -sommige flauwe woordspelingen laat je gewoon niet liggen- de zwanenzang van Swans zou kunnen betekenen.

De Gentse Democrazy kreeg de eer om die bewuste laatste clubshow op vaderlandse bodem in goede banen te leiden, te beginnen bij het zoeken naar een gepaste lokatie. Het werd voor ons een maiden trip naar de Kompass Club, een voormalig fabriekspand op een boogscheut van de Ghelamco arena dat in no-time een begrip is geworden bij techno hipsters. Geen nood, het pand bleek polyvalent genoeg om ook een echte live band te huisvesten: de betonnen akoestiek, de schaarse verlichting en de kille beschimmelde muren vormden vanavond het gedroomde decor voor Gira en zijn vijf huurlingen om 2.5 (lees: twee en een half) uur lang onze pijngrens af te tasten. Toegegeven, we zijn wel wat gewend sinds Kyuss (Pukkelpop ’95) en My Bloody Valentine (Pukkelpop ‘09), maar het vriendelijke ‘Protect your ears’ advies van de organisatie sla je bij een band als Swans maar beter niet in de wind.

We treffen Gira vanavond in een goedgemutste bui. Het hoeft niet eens te verbazen dat de 63-jarige frontman zich onmiddellijk thuis bleek te voelen in de industriële kaalheid van de Kompass Club. De ranke Amerikaan zag er door zijn lange platgestreken grijze haren en wazige blik op oneindig overigens een beetje uit als het soort zonderlinge pervert die je liever niet ziet opduiken aan de schoolpoort van zoon- of dochterlief. Het droeg allemaal bij tot de gespannen en bijwijlen ronduit beangstigende sfeer die in de lucht hing toen opener “The Knot” tergend traag en meesterlijk subtiel werd ingezet. Wat begon met een eenzame regendruppel en een zuchtje wind eindigde in een alles en iedereen verpletterende tsunami van dissonante noise en monumentale sludge. Fans van Godspeed You! Black Emperor en Pelican hadden hier ongetwijfeld een ferme kluif aan, maar dan met dit verschil dat Swans aritmisch, amelodieus én abnormaal luid uit de hoek kwam.
Gira kan je dan wel bezwaarlijk een uitzonderlijke zanger noemen -elke boeddhistische monnik kan immers even klaaglijk mediteren als de goddeloze Amerikaan-, de man heeft wél de juiste papieren als het op dirigeren aan komt. Met subtiele vingerbewegingen, een halve armslag of een vurige blik laat hij zijn stormtroepen keer op keer ver boven zich uit stijgen. Alleen de rol van lap-steel maestro Christoph Hahn in dat orkest leek ons niet geheel duidelijk. Met een instrument dat het moet hebben van subtiliteit kwam de man nooit echt in het stuk voor, in tegenstelling tot de dodelijk efficiënte mokerslagen van Phil Puleo, de kosmische ambient drone synth van nieuwkomer Paul Wallfisch, de brutale stormram bas van Christopher Pravdica en de Stoïcijnse gitaaruithalen van Swans-van-het-eerste-uur Norman Westberg.

We zijn een klein uur ver in de set en er staat ... euh reeds één nummer op de teller. Toch slaat de verveling nooit toe: Swans live heeft immers veel weg van één langgerekte hypnose trip waar tijdsbesef tot louter een banaliteit wordt gedegradeerd. Ook opvallend is dat jong en oud schouder aan schouder de trance ondergaan. Sinds het eerste Swans wapenfeit ‘Filth’ uit ’83 lijkt Gira dus elke daaropvolgende generatie aan te spreken, zelfs al beperkt de huidige tour zich in essentie tot materiaal uit de jongste twee albums en een handvol onuitgebrachte songs. Wij zijn vooral fan van de meest recente worp ‘The Glowing Man’, waaruit “Cloud Of Forgetting” en “Cloud of Unknowing” worden geplukt. De pastorale neofolk die zo sterk primeert op die plaat is live weliswaar ver te zoeken. In de Kompass Club is immers enkel plaats voor een elektrische storm waarbij de decibels erg kwistig in het rond worden gestrooid. Het titelnummer van het jongste Swans opus vormt de apocalyptische afsluiter waarbij de groep nogmaals bewijst heer en meester te zijn in hard-zacht contrasten.

Zes nummers in 150 minuten: de eindbalans klinkt saai en langdradig maar het tegendeel is waar. Opper-sjamaan Gira en zijn gedwee in de pas lopend gevolg namen op niets minder dan indrukwekkende manier (voorlopig) afscheid van de Belgische clubscene. Voor wie nog plaats heeft op zijn of haar bucket list is er nog een laatste herkansing: boek eind mei een weekendje Zottegem en doe er maar meteen een ticket voor het Dunk! festival bij.

Ook na te lezen via www.musiczine.net
Plaats reactie