Elbow (Botanique, 24 juni 2008)

[Swat]

Het gebeurt niet veel, maar deze keer ben ik het wel roerend eens met deze journalist van De Morgen :headbang: :

Elbow schittert in uitverkochte Botanique - Aaneenrijging van memorabele momenten

Wie beweert dat bands na achttien jaar niet meer kunnen groeien, kent het Britse gezelschap Elbow (*****) niet. Dinsdagavond speelde het vijftal supergeconcentreerd, maar toch verre van gekunsteld. Het resultaat? Tijdloze kwaliteit zonder dodelijke ernst.

Elbow heeft twee keer geleefd. In de jaren negentig verdwaalde de groep in de obscuriteit, maar in 2001 kreeg het gezelschap een nieuwe kans. De Britten combineerden het beste van twee werelden. Enerzijds bezaten Guy Garvey en de zijnen de expertise en rijpheid van een oudere band, anderzijds klonk hun geluid fris en nieuw.

De groep begon met Asleep in the Back aan een reeks onberispelijke platen en liet een lichtend spoor van indrukwekkende concerten na. Dat laatste had te maken met het uitzonderlijke vakmanschap van de band en de indringende stem van Garvey. Die klinkt live tegelijk hoog en hees, wat ervoor zorgt dat de excellente en vaak poëtische teksten van de grote knuffelbeer nog dieper snijden.

Ook dinsdag ging hij schijnbaar losjes tot op het bot. Samen met de vier andere leden en twee violistes wist hij de complexe sound sprankelend te brengen. Nergens klonk het geforceerd, ook al ruimden subtiele klankwolkjes in een oogwenk plaats voor razende gitaarstormen. De heren uit Manchester waren deze keer volledig bij de les, wat maakte dat de songs stuk voor stuk tot memorabele momenten uitgroeiden. Natuurlijk lag de nadruk op de nieuwe songs van The Seldom Seen Kid, maar die vonden gemakkelijk een plaatsje in de set, zodat het geheel op geen enkel moment uit evenwicht raakte.

De groep begon met het lichtjes experimentele 'Starlings' en pakte daarna uit met 'The Bones of You', een flamencorocknummer (!) met de bravoure van een complete school stierenvechters. Op hetzelfde elan ging 'Leaders of the Free World' door, net als de Led Zeppelinachtige werkmansblues van 'Grounds for Divorce'. 'Mexican Standoff' was dan weer een ruige stampede, terwijl de ballad 'The Loneliness of a Tower Crane Driver' de tijd even stilzette.

De groep sloot af met het violenfeest van 'One Day Like This' en voor de bisnummers hielden ze twee van hun beste songs in petto. Behalve een quasi perfect 'Switching off' kregen we ook een denderend 'Station Approach' te horen. Op zaterdag 16 augustus spelen ze op Pukkelpop. Niet te missen. (Koen De Meester)

Veel heb ik niet toe te voegen: superconcert, dat ik vanop de front row (veel verschil maakt dat niet in de Orangerie) mocht meemaken. Naar eigen aanvoelen net iets te veel geput uit de laatste 2 cd's (Seldom Seen Kid en Leaders of the Free World), waardoor er weinig of geen plaats was voor de talloze pareltjes uit hun ander cd's Asleep In The Back en Cast Of Thousands (Fugitive Motel! Not A Job! Red! Ribcage! Little Beast! Powder Blue!Buttons And Zips!)). Nu, dat heb je natuurlijk met een groep die omzeggens geen slechte nummers heeft. Derde optreden dat ik zie van deze heerschappen en elke keer geraak ik nog meer onder de indruk! De zaterdag op Pukkelpop: I'll be there!!