RYLEY WALKER (AB Club, 10 november 2016)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

RYLEY WALKER (AB Club, 10 november 2016)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

RYLEY WALKER (AB Club, Brussel, 10 november 2016)

"Leve de vrije expressie!"

Nick Drake! Van Morrison! Tim Buckley! De heren en dames critici verloren zich vorig jaar maar al te graag in een rondje namedropping toen het tweede album van de Amerikaanse troubadour Ryley Walker zonder veel uitzonderingen onder lovende recensies werd bedolven. Door vrijpostig te graaien uit jazz, folk en psychedelica klonk het opus in kwestie, ‘Primrose Green’, inderdaad als een indrukwekkende synthese van de progressieve singer-songwriter generatie anno 1970, maar dan door de ogen van een ietwat rusteloze twintiger die in het Amerika van nu en straks een muzikale identiteit probeert te vinden.

In plaats van zichzelf wat tijd te gunnen om de vers verworven cultstatus te laten bezinken stak de 27-jarige Walker deze zomer opnieuw de neus aan het venster met de minstens even briljante opvolger ‘Golden Sings That Have Been Sung’. De nieuwe songs lijken wat compacter, maar klinken door uitstapjes richting postrock daarom niet minder avontuurlijk.
Dat het wel snor zit met die in notime verworven status van cultheld bewees het ‘soldout’ bordje afgelopen donderdagavond aan de ingang van de AB Club. Walker staat amper één minuut op het podium en daar is het onvermijdelijke ‘T’ woord al: ‘Fuck Trump’! De meeste van zijn collega’s zouden vervolgens vervallen in politiek gewauwel en gepreek, maar dat is buiten het natuurtalent uit Chicago gerekend. In één adem roemt hij de Belgische biercultuur als ideaal middel om -al was het maar voor even- te vergeten uit welk land ie komt. De daad wordt meteen bij het woord gevoegd: Walker vergrijpt zich niet aan bier maar aan een fles whiskey die hij overigens broederlijk deelt met zijn vier kompanen en zelfs met het publiek. De Amerikaan wordt wel eens afgeschilderd als een eigenzinnige en nukkige zonderling, vanavond bewijst hij niets minder dan het tegendeel.

Walker & co starten behoedzaam met de opener van het nieuwe album, “The Halfwit In Me”. De lome contrabas en een krakkemikkig orgeltje zorgen voor een laidback sfeertje dat, zeker in combinatie met de donkere zegzang van Walker, ongewild refereert aan The Doors die aan het repeteren zijn geslagen in het achterafzaaltje van een jazzy lounge bar. Het moet vanavond zowat het enige nummer zijn dat een beetje lijkt op de albumversie; ook de rest van ‘Golden Sings That Have Been Sung’ passeert nagenoeg volledig de revue, maar dan in een flink vertimmerde versie die één lange ode lijkt aan de vrije expressie. Walker’s songs zijn live niet in steen gebeiteld: intro’s en outro’s gaan een eigen leven leiden en er wordt bijgevolg duchtig geflirt met de 10 minuten grens. Het is een bewonderingswaardige aanpak die vele conventies loslaat, maar tegelijkertijd ook wel wat risico inhoudt. Een knap ingezet “Age Old Tale” verliest gaandeweg aan spankracht en mondt uit in een dissonante jamsessie die onze aandacht wat laat verslappen. Niet voor lang trouwens, want de groep stijgt vervolgens boven alles en iedereen uit in het meesterlijke “The Roundabout”.

Een uur ver in de set en het publiek heeft amper vier songs achter de kiezen. Niemand lijkt dat erg te vinden. Naast mij staat een man minutenlang te genieten met de ogen dicht: de hypnotiserende kracht van Walker valt niet te onderschatten. “Sullen Mind” en “Funny Thing She Said” kleuren de finale, beiden lijken een onvervalst eerbetoon aan de psychfolk en acidrock uit de hoogdagen van Jefferson Airplane en The Grateful Dead. Ondanks alle knipogen naar een trits klinkende namen uit de rockgeschiedenis blijft Walker allesbehalve ter plaatse trappelen. Eén en ander blijkt uit het feit dat er vanavond geen plaats is voor songs uit de eerste twee platen. Zelfs het prille meesterwerk ‘Primrose Green’ blijft volledig onaangeroerd, ten voordele van een koppel songs die ons redelijk nieuw lijken.

‘Art imitates life’ mompelde Ryley Walker op een gegeven moment tussen twee slokken whiskey door. Na vanavond is er geen twijfel meer mogelijk: Walker maakt Grote Kunst die zelfs aan het meest ellendige leven zin geeft.


Ook na te lezen op www.musiczine.net
Plaats reactie