KEVN KINNEY (Ha', mei 2007)

[Guess Who s Ozzy]

KEVN KINNEY, 5 mei 2007, Handelbeurs, Gent

"Staande ovatie voor singer-songwriter Kinney"

Tot diep in de jaren ‘90 was KEVN KINNEY muzikaal actief als frontman van Drivin’ n’ Cryin’, een groep die met haar combinatie van powerrock en folk weliswaar een trouwe schare fans voor zich wist te winnen doch echter nooit aansluiting heeft gevonden bij de toenmalig populaire grungescene. Een aantal van die fans kwamen afgelopen zaterdagavond ongetwijfeld ook afgezakt naar de Ha’ alwaar Kinney een tweede keer op korte tijd aantrad, doch deze maal vergezeld van een volledige begeleidingsband. Parallel aan zijn D’n’C periode heeft Kinney ondertussen een al bijna even indrukwekkende solo carrière uitgebouwd, waarbij hij schijnbaar moeiteloos laveert tussen folk, country, blues en Southern rock.
“Welcome to the Sun Tangled Angel Revival” uit het gelijknamige album uit 2004 bleek meteen de perfecte opener. Kinney’s nasale stem steeg nog net uit boven de 12-string folkchords, de gitaaruithalen van zijn jonge gitarist en de strakke ritmesectie: velen hadden meteen het gevoel dat dit een memorabele avond zou worden. Voor het samenstellen van de (overigens onvindbare) playlist werd voornamelijk geput uit Kinney’s laatste twee solo albums, doch hier en daar werden de trouwe fans bedankt met a trip down memory lane zoals tijdens “MacDougal Blues” uit diens eerste solo-album (1990) en “When You Come Back”, een zeldzaam D’n’C nummer in de set uit hun ronduit stevigste album “Smoke” (1993). En wat dan te denken van de ruim 10 minuten durende medley die plots opdook in het midden van de set? Naast Kinney bleken plots ook de rijzige dreadlock bassist en de lijkbleke tengere drummer over vocaal talent te beschikken, en werd muzikaal eerbetoon gebracht aan achtereenvolgens John Lennon (“Working Class Hero”), The Monkees (“Steppin’ Stone”) en Nirvana (“All Apologies”). Het siert Kinney dat hij ook nummers eerder ver verwijderd van zijn muzikale roots in een nieuw kleedje wil steken, maar even later verschafte hij toch tekst en uitleg over een ontmoeting met zijn ware muzikale held Johnny Cash aan wie “The Country Song” uit Kinney’s recentste album “Comin’ round again” werd opgedragen. Ook Dylan en Guthrie bleven niet afzijdig tijdens het handvol acoustische nummers die Kinney solo voor de bissen speelde, en waarvan we vooral “This town” onthouden.
Kinney en band werden uiteraard voor een encore teruggeschreeuwd. De lang uitgesponnen countrytune “This Train Don’t Stop at the Millworks Anymore” werd door Kinney zelf aangekondigd als zachtaardige maatschappijkritiek, maar pas met een stomende versie van “I Shall be Released” verdiende het optreden van Kinney & band het etiket ‘memorabel’. Tijdens dit laatste nummer mocht ook het Australische voorprogramma MICK HART even komen meejammen, en heel even hadden we zelfs de indruk midden in een jamsessie van wijlen The Allman Brothers te zijn terechtgekomen. Net toen iedereen, de groep incluis, dacht dat het optreden afgelopen was dook Kinney beleefd doch vastberaden het publiek in om zijn allerlaatste troef uit te spelen. Spaarzaam begeleid door mondharmonica, gitaar en handgeklap van het publiek werd een traditioneel kampvuurlied vol levenswijsheid ingezet. Kinney kreeg hiervoor een ‘staande ovatie’ van het publiek, en knikte even later goedkeurend toen zijn gesigneerde CD schijfjes gretig van eigenaar verwisselden. Tot volgend jaar, Kevn?

Ook na te lezen (met foto's) op www.musiczine.net