JOE JACKSON (AB, 22 februari 2016)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 306
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

JOE JACKSON (AB, 22 februari 2016)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

JOE JACKSON, AB, Brussel, 22 februari 2016

'Angry young man van 61 blikt terug en vooruit'

Sinds hij eind jaren ’70 door de Britse pers samen met generatiegenoten Elvis Costello en Graham Parker als angry young man werd gebrandmerkt heeft JOE JACKSON al flink wat muzikale watertjes doorzwommen. Na de snedige pubrock uit z’n begindagen ging de ranke Brit zich gaandeweg ook bedienen van ingrediënten uit new wave, reggae, big band, swing, latin, soundtracks, klassiek en jazz om een trits popklassiekers in te blikken.
Ook op z’n 61ste maakt Jackson er een erezaak van om platgetreden paden te mijden. Voor zijn jongste project nam hij telkens vier songs op in New York, Amsterdam, Berlijn en New Orleans met lokale muzikanten die hij meestal van geen haar of pluimen kende. Het oorspronkelijke idee om daar vier EPs uit te distilleren mondde uiteindelijk uit in een nieuw full album ‘Fast Forward’, zijn eerste plaat met eigen schrijfsels sinds 8 jaar.

Afgelopen maandag deed een goedgemutste Jackson intussen reeds voor de zesde keer de AB aan. In de herfst van zijn carrière leek de man schijnbaar verwonderd dat hij de zaal nog kan doen vollopen met veertigers en vijftigers bij wie een goede popsong er altijd in gaat. Maar hoe gaat een veteraan te werk als hij in pakweg anderhalf uur vier decennia muziekgeschiedenis moet proppen? Jackson bedacht tijdens deze tour hiervoor een eenvoudige oplossing door moederziel alleen zijn eigen voorprogramma te verzorgen vanachter zijn vertrouwde vleugel. Introspectie troef dus bij aanvang van de set, maar met crowd pleasers als “It’s Different For Girls”, “Hometown” en “Be My Number Two” werd duidelijk op veilig gespeeld. Dat Jackson een virtuoze pianist is weten we al langer, alleen met zijn stem wou het niet altijd vlotten; één of andere infectie was de voorbije dagen wat roet in de stembanden van de prille zestiger komen gooien, maar in het gezelschap van een thermos thee werd dat euvel tot een minimum herleid.

Tijdens “Is She Really Going Out With Him?” kreeg Jackson het gezelschap van Graham Maby, boezemvriend en reeds vanaf debuutplaat ‘Look Sharp’ (’79) diens trouwe luitenant op bas. De überclassic werd door beide veteranen tot de essentie herleid, wat trouwens nog altijd de meest betrouwbare lakmoesproef is om de houdbaarheidsdatum van een nummer te testen. Met de New Yorkse muzikanten Teddy Kumpel (gitaar) en Doug Yowell (drums/percussie) haalt Jackson tijdens deze tour bovendien een extra dosis creativiteit aan boord waardoor een remake van een aantal van zijn klassiekers kinderspel lijkt. Zo werd een broeierige triphop beat onder “Real Men” geschoven, of werd een bijna onherkenbaar “Steppin’ Out” getransformeerd tot pure dreampop gedrapeerd met prog elementen. Ook “Another World” en “You Can’t Get What You Want (Till You Know What You Want)” werden uit de 80ies catalogus van de veelzijdige songwriter geplukt, ten nadele van platen uit alle daaropvolgende decennia die jammer genoeg onaangeroerd bleven.

Joe Jackson heeft intussen een kaap overschreden die hem schaamteloos toelaat om luidop te filosoferen over de dingen des levens. Op zijn nieuwe schijf ‘Fast Forward’ heeft hij zo een belangrijke kluif aan het begrip ‘tijd’; tijdens het solo gebrachte titelnummer waant hij zich in een teletijdsmachine richting de toekomst, volgens Jackson is het een manier om de huidige waanzin op deze aardkloot achteraf te kunnen begrijpen. “The Blue Time”, een ander hoogtepunt vanop de nieuwe worp, situeert zich dan weer tussen droom en werkelijkheid, en klonk in de AB als een lost track die de officiële versie van Jackson’s succesvolste plaat ‘Night And Day’ (’82) nooit haalde.

Wellicht om het ook voor zichzelf voldoende interessant en spannend te houden loodst Jackson elke avond ook een paar covers in zijn set. De die-hard fans zagen het wellicht liever anders, want niet elke original keuze is geslaagd. ABBA’s “Knowing Me, Knowing You” is sowieso al geen persoonlijke favoriet, en in de AB tekende het gedrocht dan ook voor de dip van de avond. Veel beter kwam Jackson weg met de fraaie New Orleans-style transformatie van Joni Mitchell’s “Big Yellow Taxi” die Dr. John wellicht ook zou kunnen pruimen. Tijdens de encores werd ook “See No Evil” vanonder het stof gehaald, een moedige tribute aan Tom Verlaine en diens Television. Eén van Jackson’s eerste singles “One More Time” (’79) sloot daar naadloos bij aan, zowat de enige keer vanavond dat de groep alles uit de kast haalde om een venijnige rocker op de mat te leggen.

De zesde passage van Joe Jackson in de AB toonde een maestro die niets meer te bewijzen heeft maar dat toch voortdurend wil doen. Voor hetzelfde geld maakt de man na deze tour een opera of een plaat met Franse chansons, dus waren we maar wat blij dat we deze angry young man van 61 in zijn wellicht beste gedaante hebben kunnen meepikken.


Ook na te lezen via www.musiczine.net
Plaats reactie