FATHER JOHN MISTY (AB, 10 november 2015)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

FATHER JOHN MISTY (AB, 10 november 2015)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

FATHER JOHN MISTY (AB, Brussel, 10 november 2015)

'Het zinnenprikkelende liefdesrelaas van een ex-drummer'

Met een eclectische lineup van zowel gevestigde waarden als pril talent dient de affiche van Autumn Falls zich ook dit jaar weer aan als een voltreffer. Onder de huidige klimatologische omstandigheden werd het festival in extremis misschien beter herdoopt tot Indian Summer, en waarempel, met FATHER JOHN MISTY als één van de belangrijkste publiekstrekkers kregen we daar afgelopen dinsdagavond zowaar de passende soundtrack bij geserveerd. Zijn tweede album ‘I Love You, Honeybear’ ruikt van begin tot einde sterk immers naar de Californische Laurel Canyon scene die begin jaren ’70 met een unieke blend van zonnige vocal harmonies en zoetgevooisde neo-psychedelica even het muzikale middelpunt van de planeet vormde.

Op de planken van de AB ontpopte Father John Misty, oftewel het recentste alter ego van de 34-jarige voormalige Fleet Foxes drummer Joshua Tillman, zich tot een ladiesman die qua theatrale pose het midden hield tussen Jarvis Cocker en Nick Cave. Niet voor niets weerklonk een flard van “Je T’aime... Moi Non Plus” als intromuziekje voordat de Amerikaanse baardemans met “I Love You, Honeybear” en “True Affection” een paar van zijn eigen liefdesliedjes uit de kooi haalde. Toegegeven, de kleverige songtitels zijn hier wat misleidend, want eens je de songteksten van Father John Misty begint te ontrafelen kom je in een parallel universum terecht waar drama, sarcasme, ironie en zelfspot de boventoon voeren. Muzikaal kiest Tillman echter voor een lichtverteerbaar dieet van breed gearrangeerde evergreens en luchtige countrypop, tevens het soort ingrediënten waar ook zijn vroegere maats van Fleet Foxes niet vies van waren.
Tillman was in Brussel vergezeld van vijf muzikanten die netjes in de schaduw van hun broodheer bleven. Hun rol bleek er voornamelijk in te bestaan om de perfect georchestreerde versies vanop plaat een pak potiger en scherper voor de dag te laten komen, én om de weemoedige samenzang zo goed mogelijk te reproduceren. Op de setlist prijkte trouwens niet enkel het volledige nieuwe album maar ook een flinke bloemlezing uit het debuut ‘Fear Fun’ (’12). De meeslepende Fleet Foxes rip-off “Only Son Of The Ladiesman”, de luchtige country rockabilly van “I’m Writing A Novel” en het op een rauwe gitaarriff drijvende “Hollywood Forever Cemetary Sings” dateren nog uit de periode dat Tillman’s muzikale ideeën tal van richtingen schenen uit te gaan.
Wie Tillman reeds eerder aan het werk zag weet dat de man niet vies is van enige interactie met het publiek, maar vanavond bleef het filosofisch gestoei beperkt tot de schaarse momenten waar de ex-drummer de meeste van zijn kompanen wandelen stuurde en overschakelde op intieme modus. De geest van Harry Nilsson is onderhuids sterk aanwezig op ‘I Love You, Honeybear’, maar nergens is het resultaat zo indrukwekkend als op “Bored In The USA”. Enkel begeleid door piano en wat samples van een lachend publiek portretteerde Tillman hier op ludieke wijze zijn eigen opgroeien in het land van Uncle Sam, waarmee hij bewees dat ook hij ook nummers kan pennen die niet over het andere geslacht gaan. Toegegeven, dat laatste onderwerp blijft tot nader order wel dé inspiratiebron bij uitstek voor Father John Misty, en tussen alle gecroonde evergreens door soms komt daar zelfs een waanzinnig rockend nummer als “The Ideal Husband” uit voort. Het bleek het signaal voor een ontketende Tillman & co om op het eind van de reguliere speeltijd plots alle remmen los te gooien en zowaar Cave en zijn Bad Seeds naar de kroon te steken.

Met zulk een climax was het optreden wat ons betreft dan eigenlijk al afgelopen, maar met het intieme solomoment “I Went To The Store One Day” en het bruisende “Every Man Needs A Companion” als encores werd het hoge niveau tot de klok van halfelf feilloos aangehouden. Van niveau gesproken, het was een verademing om Father John Misty vanavond het levende bewijs te zien leveren dat er naast de ongevaarlijke Passengers, George Ezra’s en James Bay’s van deze wereld nog een andere soort van meer indringende singer-songwriters bestaat die een zaal als de AB aardig kan vullen.


Ook na te lezen via http://www.musiczine.net
Plaats reactie