Pagina 1 van 1

THE NEON JUDGEMENT (AB, 26 september 2015)

Geplaatst: di 29 sep 2015, 13:41
door Guess Who s Ozzy
THE NEON JUDGEMENT (AB, Brussel, 26 september 2015)

'Judgement Day: een dressed in black feestje onder vrienden'

Chokri kan niet anders dan een speciale plaats te reserveren in Het Grote Pukkelpop Boek voor Dirk DaDavo en TB Frank, oftwel THE NEON JUDGEMENT. Tussen hun passage op de allereerste editie van het festival in ’85 en hun triomfantelijk weerzien in Kiewit afgelopen zomer staken namelijk maar liefst 30 jaar, een periode waarin het Leuvense duo ondanks het afleveren van steeds minder relevante platen steevast kon rekenen op een vaste fanbase. Voor die trouwe zwartzakken was er eerder dit jaar minder prettig nieuws toen de electrowave pioniers aankondigden dat de stekker er binnenkort onherroepelijk uit gaat. Maar niet getreurd, iedereen die de groep nog één keer wou zien knallen kon de afgelopen maanden de soundtrack van de publieke begrafenis live meemaken door zich een ticket voor TNJ Farewell Tour: Time Capsule aan te schaffen.

Tijdens het ultieme afscheidsconcert in een aardig gevulde AB bleek in die tijdscapsule bijna enkel plaats voor de back catalogue die Dirk DaDavo en TB Frank tijdens de 80ies bij elkaar knutselden. Met een mix van culthits, albumtracks en obscure experimenten, waarvan het meeste materiaal ruim een kwarteeuw geleden werd ingeblikt, vulden de heren met sprekend gemak een XL set van twee uur en een kwartier. Bij dergelijke marathonconcerten is het bijna onmogelijk om momenten van verveling te ontlopen, maar The Neon Judgement slaagde er wonderwel in om die tot een minimum te beperken. Hier stonden dan ook geen uitgerangeerde fossielen uit een lang vervlogen tijdsgewricht, maar wel twee kwieke vijftigers die een niets minder dan opzwepende geschiedenisles kwamen geven.
En die geschiedenis ging al meteen erg ver terug in de tijd. De claustrofobische opener “Army Green (WOIII)” dateert van de allereerste cassette van het duo uit ’81 toen de electropunk van Suicide en de industriële new wave van Cabaret Voltaire de belangrijkste bouwstenen aanleverden ten huize TNJ. Lang duurde het echter niet vooraleer het duo daar haar eigen zwartgallige recept ging uit distilleren. De door een ritmebox opgejutte rhythmn & blues van “Sister Sue” maakte nog maar eens duidelijk hoezeer de overschakeling van TB Frank naar gitaar een gouden zet bleek in de muzikale evolutie van de groep. Dat Da Davo en TB Frank op hun beurt als inspiratiebron hebben gediend voor andere bands bleek reeds uit de screening docu die voorafgaand aan het concert werd vertoond. Eminente schijvendraaiers als Dave Clarke en The Hacker lieten zich daarin van hun meest lyrische kant zien om hun respect voor de Leuvenaars aan de kijker duidelijk te maken. Even opmerkelijk was de vaststelling dat tijdens het verschroeiende “I Wish I Could” The Jesus & Mary Chain wel heel erg uitdrukkelijk in beeld, een groep die zich nota bene pas eind jaren ’80 aan dezelfde explosieve cocktail van fuzz gitaren en voorgeprogrammeerde drums waagde.

TNJ mag dan al een groep uit een ander tijdperk zijn, hun boodschap waarin een algeheel wantrouwen tegenover ‘Het Systeem’ zit gebakken blijkt allerminst gedateerd. Zo kreeg het publiek uit eerste hand te horen dat de moord op Kennedy als inspiratiebron diende voor “Tomorrow In The Papers”, één van de meest poppy nummers uit de TNJ erfenis die door het publiek tot hét hoogtepunt van de avond werd gekroond. Hoogtepunten waren er nog wel meer, zeker wanneer een bevriende collega op het podium werd uitgenodigd. Belpop godfather Jean-Marie Aerts werd als een vriend des huizes aangekondigd, maar bleef zoals gewoonlijk ver uit de spotlights. De manier waarop hij de strakke gothic electro van “Voodoo Nipplefield” inkleurde met de onmiskenbare van “Oh la la la” geleende gitaarriff blijft onnavolgbaar. Met de vakkundige assistentie van dark techno wizard Radical G werd even later het oudje “Schizophrenic Freddy” dan weer getransformeerd tot een new beat anthem avant la lettre. Geen idee of zijn knalgele gitaar echt was ingeplugd, maar alleen al de energieke stage act van Luc Van Acker tijdens sinistere brokken electrowave als “Stoney Wall Doll” en “Concrete N.Y.” bood de muzikale meerwaarde waar Da Davo en TB Frank op hadden gehoopt.
Diezelfde drie gasten mochten ook in de encores nog eens samen komen opdraven voor een wild rond zich heen schoppende remake van Van Acker’s “The Fear In My Heart”. Even ervoor had TB Frank voor het meest introverte moment van de avond getekend door zich enkel gewapend met een akoestische gitaar te wagen aan “The Folk Singer” van persoonlijke held Johnny Cash. Het bleek de inleider te zijn tot een informele afscheidsrede waarin de twee helden van de avond zowat alles en iedereen die het TNJ project al die tijd op de rails hebben gehouden persoonlijk bedankten.

Na zoveel emo-geladen getuigenissen moesten en zouden nog een aantal stroomstoten volgen. Het netjes opgespaarde “TV Treated” en de eresaluut aan The Cramps met “Human Fly” trokken de wat ingedommelde set terug op gang, om uiteindelijk alle remmen los te gooien tijdens het apocalyptische slotsalvo “Nion”. Het publiek liet zich gewillig inpakken tijdens deze Suicide rip-off en scandeerde luidkeels “Nion Nion” als laatste eerbetoon aan de groep die luttele momenten later officieel zou ophouden te bestaan. Deze irreële gedachte maakte al gauw plaats voor enige trots en vooral dankbaarheid om één van de meest invloedrijke vaderlandse bands op ‘Judgement Day’ hun laatste adem te zien uitblazen. Of om te citeren uit het verzamelde werk van Arno: ‘Merci godverdomme, merci!!!’

Binnenkort ook na te lezen via http://www.musiczine.net