Pagina 1 van 1

ADRIAN CROWLEY - BENJAMIN CLEMENTINE (Les Nuits, 9 mei 2015)

Geplaatst: ma 18 mei 2015, 10:36
door Guess Who s Ozzy
ADRIAN CROWLEY - BENJAMIN CLEMENTINE, Les Nuits, Botanique, Brussel, 9 mei 2015


Met een eclectische mix van aanstormend talent en oude bekenden trekt ‘Les Nuits’ naar goede gewoonte het Belgische festivalseizoen op gang. Op de unieke lokatie in de feeëriek verlichte Botanique, waar voor de gelegenheid ook een extra concerttent (Le Chapiteau) vakkundig tussen de strak geschoren coniferen werd neergeplant, is de zomerse sfeer bovendien nooit ver weg.

Op de eerste volwaardige festivaldag kreeg Le Chapiteau drie heren over de vloer die elk op hun eigen manier de definitie van het wat saaie begrip ‘singer-songwriter’ een vernieuwende invulling gaven. De Belgische opener LE COLISEE doet naar men zegt leuke dingen met folk en afrobeat, maar de man stond net iets te vroeg geprogrammeerd om daar getuige van te zijn.

Fast forward dus naar ADRIAN CROWLEY, een 47-jarige Ier die in eigen land de muzikale onderscheidingen aan elkaar rijgt maar aan de overzijde van het kanaal pas recent is komen boven drijven. Wie ’s mans jongste twee albums ‘I See Three Birds Flying’ (‘12) en ‘Some Blue Morning’ (‘14) vooral weet te pruimen vanwege de weelderige strijkersarrangementen was misschien wel wat verrast of ontgoocheld toen Crowley moederziel alleen op de bühne verscheen. De Ier had middels een loop pedaal gekoppeld aan een laptop echter een economische manier bedacht om de afwezigheid van medemuzikanten ruimschoots te compenseren. Het bleek een geniale zet, want de songs kropen zo mogelijk nog dieper onder de huid dan op plaat.
Crowley’s muzikale handelsmerk heeft al eerder deuren geopend en zalen doen vollopen voor Leonard Cohen, Bill Callahan (Smog) en Richard Hawley: een gebiedende bariton die zich uitsluitend leent voor melancholische en intrieste songs. De combinatie met loops en een breed uitwaaierende gitaar op “Fortune Teller Song” en “Red River Maples” knipoogde hierbij naar de mistroostige ambient folk van Talk Talk, en toen de Ier tijdens het breekbare “Golden Palominos” plaats nam achter een krakkemikkig orgeltje noteerde ondergetekende prompt Robert Wyatt als onmiskenbare invloed. Crowley had gelukkig ook een dosis sarcasme in de aanbieding. Hij eindigde de set met de verontschuldiging ‘I have only sad songs left’, én de vraag of ie een foto mocht nemen van het publiek als zoethoudertje voor zijn zoon die zich toch meer en meer vragen begint te stellen bij het eigenaardige beroep van zijn pa. Enig minpuntje van de set? De drie kwartier waren zo om zonder dat we er erg in hadden.

Dé reden waarom de organisatoren vanavond het bordje ‘complet’ mochten bovenhalen was de komst van BENJAMIN CLEMENTINE. Geboren in London maar sinds enige jaren verkast naar Parijs wist deze 26-jarige muzikale zonderling sinds zijn opmerkelijke verschijning in Later… with Jools Holland zich in no time in de schijnwerpers te werken. Op zijn dit voorjaar verschenen debuut ‘At Least For Now’ profileert Clementine zich als een soulman. Voor alle duidelijkheid: met de 2+1 gratuite wegwerpsoul van fout gecoiffeerde posterboys als Sam Smith of John Newman, of de retrosoul à la Charles Bradley of Ben l’Oncle Soul heeft Clementine bijzonder weinig affiniteit. De ranke kleurling is een autodidact die uit de muzikale erfenis van drama queen Nina Simone, meesterpianist Eric Satie en drag queen Anthony Hegarty een eigen geluid weet te puren, én met die onwaarschijnlijke combinatie tegenwoordig volle zalen trekt.
Niet enkel via zijn muziek maar ook met het typetje dat hij vertolkt is Clementine een welgekomen zonderling temidden de huidige eenheidsworst van nieuw talent. Steevast getooid in een lange zwarte trenchcoat, zonder schoeisel, én gewapend met een door merg en been snijdende spinto tenor greep hij de integrale tent meteen bij de keel met “Condolence” en “I Won’t Complain”. Clementine koos live resoluut voor een minimale aanpak met een gitzwarte Yamaha C7 piano als voornaamste bondgenoot. Occasioneel kreeg hij het gezelschap van een jonge celliste die ’s mans songs zo mogelijk nog wat bombastischer uit de hoek deden komen.
Toegegeven, de crossover tussen hardsoul, croonerjazz, spoken word en ja zelfs opera vergt veel van de luisteraar, en is niet de cup of tea waar ondergetekende dagelijks zou aan nippen. Clementine is echter een rasperformer wiens oprechte en bijwijlen ronduit hilarische nonchalance we erg kunnen smaken, en toegegeven, het Radio 1 hitje “Nemesis” is gewoon een onweerstaanbare oorworm die de prille John Legend nooit uit zijn pen kreeg. Wie het bovendien aandurft om “River Man” van Nick Drake als encore te vertolken zonder ook maar een zweem van heiligschennis kan op onze levenslange sympathie rekenen.

Als dit niveau tien dagen lang wordt aangehouden dan leggen de samenstellers van Les Nuits de lat meteen wel erg hoog voor de rest van het seizoen. Chokri & co, jullie zijn aan zet.

Ook na te lezen via http://www.musiczine.net