AUTUMN FALLS slotdag , 5 december 2014

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 306
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

AUTUMN FALLS slotdag , 5 december 2014

Bericht door Guess Who s Ozzy »

Slotdag AUTUMN FALLS, Vooruit, Gent, 5 december 2014

Aan de vooravond van de laatste en erg aangrijpende public performance van Vossie Boy viel afgelopen vrijdag tevens het doek over Autumn Falls editie 2014, een eigenzinnige concertenreeks annex festival dat sinds eind oktober onze muziekclubs en concertzalen aandoet. Wie de affiche eventjes onder de loep nam merkte al vlug dat de meeste namen op één of andere manier de Duyster stempel dragen. En ja, ook tijdens de closing night in de Balzaal van de Vooruit bleken ‘weemoed’ en ‘grilligheid’ de belangrijkste codewoorden.

Wegens een plots opgedoken gordiaanse knoop in het spoorwegennet zagen we de set van opener SHE KEEPS BEES nagenoeg volledig door de neus geboord. Erg klote, want we zijn behoorlijk onder de indruk van ‘Eight Houses’, het tweede album waarmee dit New Yorkse m/v duo (live bijgestaan door een extra gitarist) uitdrukkelijk solliciteert naar een stek in de albumlijstjes. Hun finale in Gent doet alvast vermoeden dat de band ook live potten kan breken. Nogmaals, onze impressie was veel te kort, maar met “Greasy Grass” en “Raven” leverde de boomlange frontvrouw Jessica Larrabee twee staaltjes minimale bluesrock af die als een bezwerende sidderaal meteen onder de huid gingen zitten. Kortom, wie heimwee heeft naar het debuut van Cat Power of wijlen Madrugada werd bij deze op zijn/haar wenken bediend.

Ook in THUS OWLS worden de artistieke lijnen uitgezet door een duo. De Canadese gitarist David Angell maakte jaren lang deel uit van de groep rond Patrick Watson vooraleer hij op de Zweedse zangeres/toetseniste Erika Alexandersson botste, er mee trouwde, en met zijn nieuwe verovering intussen al drie platen als Thus Owls heeft ingeblikt. Op papier een interessante combinatie dus, die live echter slechts sporadisch vonken opleverde. De catchy single “How, In My Bones” uit het recentste album ‘Turning Rocks’ was een eenzaam hoogtepunt, maar de naar Kate Bush en Siouxie neigende stemacrobatie van Alexandersson pakte niet altijd even goed uit. Ook de grillige gitaarcapriolen van Angell kwamen soms wat te gekunsteld over om de set naar een hoger niveau te tillen. Tijdens de innemende afsluiter “As Long As We Try A Little” was iedereen wel terug bij de les, drummer Stef Schneider incluis die het nummer een episch slot bezorgde.

Als één van de meest unieke bands die in Gent ooit het levenslicht hebben gezien konden de kerels van MADENSUYU zich in ‘hun’ Vooruit geen beter slot van de ‘Stabat Mater’ tour indenken. Bij wie voor het eerst kennis maakt met dit eigenzinnige duo komt Sonic Youth al snel als meest uitgesproken muzikale referentie de kop op steken, maar wie verder graaft botst evengoed op invloeden uit postpunk, krautrock en klassieke muziek. ‘Stabat Mater’ verwijst naar een middeleeuwse hymne over het hartverscheurend verlies van een kind die eerder al op muziek werd gezet door componisten als Pergolesi, Vivaldi en Pärt. De kans dat je Madensuyu in de playlist van Klara aantreft is echter nihil. Pieterjan Vervondel en Stijn De Gezelle opereren vanuit een eigen muzikaal universum waarin ze zich niet zomaar laten vastpinnen binnen de format van om het even welke vaderlandse radio.
Naast klassieke oudjes als “Fafafafuckin” en “TI:ME” passeerden zowat alle essentiële stukken uit de ‘Stabat Mater’ songcyclus de revue. En ook deze keer liet het duo niet na om alle uitersten van het emotionele spectrum op te zoeken. Vastgelijmd op een krukje, broederlijk naast elkaar en in opperste staat van concentratie laveerden zanger/gitarist De Gezelle en vellengeselaar Vervondel schijnbaar moeiteloos tussen de orkaankracht van “Dolorosa” en “Crucem” en de weemoed van “On The Long Run”. Meer nog, een Madensuyu song kan zelfs door merg en been snijden zonder dat er ook maar één instrument wordt aangeraakt. Dat kregen ze voor elkaar door Pelle Van den Steen van het knapenkoor In Dulci Jubilo solo op te voeren voor “Hush Hum”, oftewel 38 seconden onaards engelengezang dat zelfs het grootste ijskonijn spontaan doet ontdooien. Helemaal op het eind had het duo nog meer gasten uitgenodigd in de persoon van oerlid Frans Van Isacker (sax) en Nic Rosseeuw (bassax). Het kwartet bedacht de bis “My” met een weerbarstige avant-garde versie waarin wij zelfs echo’s van wijlen X-Legged Sally ontwaarden.

De Toutpartout DJs deden er vervolgens alles aan om de 20 kaarsjes die hun werkgever mocht uitblazen niet geruisloos te laten uitdoven, maar het was genoeg geweest. With a little help from their friends hadden drie muzikale duo’s vanavond bewezen dat 'less' wel degelijk 'more' kan zijn, warempel een geruststellende gedachte in tijden van crisis.


Ook na te lezen op http://www.musiczine.net
Plaats reactie