VIOLENT FEMMES (AB, 19 juni 2014)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

VIOLENT FEMMES (AB, 19 juni 2014)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

VIOLENT FEMMES, 19 juni 2014, AB, Brussel

"Soundtrack van de eeuwige jeugd"

In hun zoektocht naar de roots van de vaderlandse muziekgeschiedenis kwam het Amerikaanse trio VIOLENT FEMMES begin jaren ’80 op de proppen met een recept dat in zowat alles verschilde van de toenmalige tijdsgeest. De speelse potpourri van acoustische folk en punk was initieel immers enkel bedoeld voor een straatpubliek in en rond thuisbasis Milwaukee, mijlenver verwijderd van radio airplay, platencontracten, dure producers en videoclips.
Het titelloze Violent Femmes debuut sloeg in ’83 in als een bom bij al wie toen 18 en op zoek naar zichzelf was. De tien liedjes op die plaat zijn allen van de hand van notoir Lou Reed imitator Gordon Gano. Helemaal anders dan zijn leermeester wist Gano universele thema’s als lust, religie en eenzaamheid in luchtige teksten met grote meezingfactor te gieten. En hoe hard ze ook hebben geprobeerd, in de stuk of zeven daaropvolgende platen hebben Violent Femmes nooit de impact en het succes van hun debuut kunnen evenaren.

Op het ene classic album komt echter al wat vroeger sleet dan op het andere zo blijkt, want een slordige acht jaar na hun vorige doortocht in de AB wist de groep afgelopen donderdag nog amper een halve zaal te vullen voor de integrale uitvoering van hun debuut. De opkomst bleek gelukkig een povere graadmeter, want groep en publiek omarmden elkaar meteen met het nodige enthousiasme vanaf de eerste noot van het luidkeels meegebrulde “Blister In The Sun”. Al wie de plaat in huis heeft leefde in de blije verwachting dat er nog negen van dat soort evergreens zouden volgen die moeiteloos laveren tussen folky reggae (“Please Do Not Go”), felle punk (“Add It Up”, “Promise”), blues (“Confessions”), perfecte pop (“Gone Daddy Gone”) en Velvet Underground pastiche (“Good Feeling”).
Anno 2014 herkennen we nog twee oorspronkelijke Femmes in de als overjaarse college kid met ziekenfondsbrilletje vermomde Gano en de op een sjofele zwerver lijkende Brian Ritchie op (acoustische) bas. De twee veteranen zijn nog steeds niet de beste muzikanten van de klas, en juist door hun ogenschijnlijk hekel aan perfect getunede (bas)gitaren weten ze de authenticiteit van hun jingle jangle songs perfect te bewaren. Het duo werd vervolledigd door de nieuwe drummer Brian Viglione die ooit op de loonlijst stond van The Dresden Dolls en net als zijn voorganger Victor DeLorenzo met niet meer dan één snaredrum, één cimbaal, één metalen ton en het nodige gevoel voor theatraliteit de ruggegraat van de groep vormt.
De groep nam best wel een risico door hun gevierde debuutplaat aan een verschroeiend tempo de zaal in te sturen en zo amper de helft van de concertduur vol te maken. Gano & co hielden gelukkig nog een soort ‘best of the rest’ achter de hand die allesbehalve nefast bleek voor de feestvreugde. Het trio ging eerst uitdrukkelijk de country tour op met het jolige “Jesus Walking On The Water” uit het ‘moeilijke’ tweede album ‘Hallowed Ground’ (‘84). Uit diezelfde plaat werd ook het met banjo, viool en mandoline opgesmukte “Country Death Song” geplukt. Even later schakelden de Femmes vlotjes over op strakke punkpop met “Freak Magnet” en de ultrakorte politiek incorrecte kopstoot “Old Mother Reagan”.
Meest in het oog springend bleek uiteindelijk de free jazz injectie die werd toegediend aan “Black Girls”. Voor het publiek het goed en wel besefte stond er toen plots een uitgebreide blazerssectie op het podium, met in de rangen o.a. de legendarische Stooges saxofonist Steve McKay. Tussendoor mocht ook de briljante non-album single “Gimme The Car” niet ontbreken, een nummer waarin Gano zijn primaire lustgevoelens voor een zomerlief op zijn vader projecteert.

Met het tongue-in-cheek “American Music” en een folky reprise van “Blister In The Sun”, waarin Gano intussen gitaar voor viool had ingeruild en harmonica virtuoos Steven de Bruyn van opwarmers THE RHYTHM JUNKS mee de boel mocht komen opvrolijken, werd een anderhalf uur durend feestje vrolijk ten grave gedragen. Dat het laatste album van Violent Femmes reeds dateert van bijna 15 jaar geleden en de band dus definitief veroordeeld lijkt tot de rewind formule was vanavond dan ook niet meer dan een detail.

Binnenkort ook na te lezen (met foto's) op http://www.musiczine.net
Plaats reactie