RODRIGUEZ (AB, 3 april 2014)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

RODRIGUEZ (AB, 3 april 2014)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

RODRIGUEZ, AB, Brussel, 3 april 2014

"De man achter de mythe"

Wie sinds jaar en dag al een plaat van SIXTO RODRIGUEZ in de collectie heeft zitten mag zich met recht en rede Een Muziekkenner noemen. De twee albums die deze illustere Amerikaanse troubadour met Mexicaanse roots in de prille jaren ’70 op het erg bescheiden Sussex label uitbracht werden weliswaar meteen de hemel ingeprezen door een handvol critici, toch gingen toen amper een honderdtal exemplaren van beide platen over de toonbank. De maatschappij kritische teksten verpakt in psychedelische en jazzy folk deuntjes leverden hem al gauw het etiket van ‘The Next Dylan’ op, maar nadat hij zijn C4 kreeg van Sussex verdween Rodriguez even snel als ie gekomen was terug in de achterbuurten van Detroit.
Sinds de release in 2012 van de intussen met awards overladen muziekdocu ‘Searching for Sugar Man’, verwijzend naar zijn signature song “Sugar Man”, weet intussen ook de rest van de muziekminnende planeet wie Rodriguez is en verkopen reissues van zijn twee studioalbums als zoete broodjes. Net als generatiegenoot Leonard Cohen voor hem heeft ook deze kranige zeventiger inmiddels zijn weg gevonden naar het lucratieve live circuit, en laat hij in no time de grootste concertzalen vollopen.

Bij aankomst aan een hopeloos uitverkochte AB stond dit keer geen tourbus aan de voordeur geparkeerd, maar wel een opzichtige promostand van Volkswagen die aan de tweedaagse (donderdag en zaterdag) doortocht van Rodriguez de nodige commerciële ruchtbaarheid moest geven. Sommigen zullen er al dan niet terecht een deuk in het imago van de zelfverklaarde working class hero in zien, wij waren vooral benieuwd hoe de man vocaal uit de hoek zou komen. Op basis van recente concertreviews werd het strot van Rodriguez immers unaniem afgekraakt als afgeleefd en versleten, dus het leek ons beter om met luttele verwachtingen de zaal in te trekken.
Lag het aan de sloten thee met honing die hij vlotjes naar binnen werkte of had de man gewoon een begenadigde dag? In ieder geval, iedereen was meteen gerustgesteld toen bleek dat de bijna 72-jarige Rodriguez als liedjesvertolker een zeer degelijke beurt maakte in de Brusselse concerttempel. Geflankeerd door zijn twee dochters werd de langzaam blind wordende Amerikaan schoorvoetend naar de micro geëscorteerd, op zich al goed voor een eerste emo moment, om vervolgens solo “Love Me Or Leave Me” in te zetten. Deze Broadway evergreen werd onsterfelijk gemaakt door ondermeer Nina Simone, in de AB bood de versie van Rodriguez een aardig voorsmaakje van het folkjazz recept waarop veel van zijn liedjes gebaseerd zijn. Er zouden nog meer covers volgen tijdens het verloop van de set, en jammer genoeg vertoonden ze niet allemaal evenveel affiniteit met Rodriguez’ eigen back-catalogue. Met speelse rockabilly versies van “Lucille” en “Blue Suede Shoes” wou de bejaarde Amerikaan waarschijnlijk hulde brengen aan nog een paar andere van zijn muzikale helden, maar zowel qua tempo als qua impact bleken het zowat de enige spelbrekers van de avond.
Veel beter kwamen Rodriguez en zijn driekoppige begeleidingsgroep dus uit de verf toen zowat elk nummer uit debuutplaat ‘Cold Fact’ (‘70) de revue passeerde. Gitarist Matthew Smith vulde hierbij de gaatjes die hier en daar tussen het rudimentaire gitaargetokkel van zijn baas gaapten vakkundig op, zoals tijdens de funky protestfolk van “This Is Not A Song, It’s An Outburst: Or, The Establishment Blues”, de melancholische crooners “Forget It” en “I Wonder”, of de huppelende psychedelica van “Inner City Blues”. Heel wat spaarzamer werd omgesprongen met de wat miskende tweede plaat ‘Coming From Reality’ (‘71), waaruit we enkel het naar de broeierige West Coast sound ruikende “Climb Up On My Music” en het aan Harry Nilsson schatplichtige “I Think Of You” optekenden.
In tegenstelling tot genre- en leeftijdsgenoot Dylan waagt Rodriguez zich nooit aan grote lappen tekst en ellenlange songs. De strakke opeenvolging van de vrij compacte nummers zorgde zo voor een dynamiek die je niet meteen van een illustere 70+ artiest zou verwachten. Enkel aan zijn pièce de résistance “Sugar Man” bleek wat gesleuteld om de grens van de 5 minuten te bereiken; straf trouwens hoe het nummer ook zonder de wenende blazers en psychedelische effecten van de studio versie moeiteloos overeind bleef.
Naarmate de avond vorderde werd Rodriguez steeds spraakzamer en spontaner, liet hij paar ontwapenende levenswijsheden los op het publiek (“Hate Is A Too Powerful Emotion For Someone You Don’t Like” kan zo in het citaten handboek van King en Mandela), en riep hij als eeuwige humanist op tot vrede in Oekraïne. Zijn hoge zwarte hoed ging meerdere malen af als publieksgroet, en dit terwijl het omgekeerde gebaar evenzeer op zijn plaats was. Tijdens de encores haalde de man zelfs de Belgische driekleur boven, een guitige geste voor het AB publiek dat duidelijk verschillende generaties overspande en waarvan de overgrote meerderheid ongetwijfeld pas onlangs met het intussen ruim 40 jaar oude oeuvre van Rodriguez in aanraking kwam.

Net als Frank Sinatra hem ooit voordeed verdween de kranige Amerikaan met een doorleefde interpretatie van Al Hoffman’s “I’m Gonna Live Until I Die” van de bühne. Het spreekwoordelijke doek lijkt dus nog niet gevallen voor Sixto ‘Sugar Man’ Rodriguez, een uitzonderlijke singer-songwriter die het reeds bij leven en welzijn klaarspeelt om uit te groeien tot een mythische figuur én er zelf nog kan van genieten ook.

Ook na te lezen (met foto's) op http://www.musiczine.net
Plaats reactie