CRYSTAL ANTLERS (De Kreun, 24 februari 2014)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 306
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

CRYSTAL ANTLERS (De Kreun, 24 februari 2014)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

CRYSTAL ANTLERS, De Kreun, Kortrijk, 24 februari 2014

"Neo-psychedelica voor gevorderden"

‘3 is the magic number’ voor vele bands: ofwel ben je als groep creatief uitgeblust tegen dat de derde schijf er ligt, ofwel verdwijnen alle voorgaande platen in het niets in vergelijking met album nummer drie. Het uit Long Beach, CA afkomstige gezelschap CRYSTAL ANTLERS koos, al dan niet vrijwillig, overduidelijk voor het laatste scenario. Op de vorig jaar verschenen derdeling ‘Nothing Is Real’ dwingt de band immers voor het eerst hun onstuimige mix van garagerock, psychedelica en punk in het strakke keurslijf van echte songs met kop en staart. Op grond van wat gerust één van de beste gitaarplaten van 2013 kan worden genoemd lijkt een bescheiden doorbraak op het Europese continent niet meer dan normaal, maar aan de erg magere opkomst in een gerenommeerde club als De Kreun te oordelen liggen Kortrijk en omstreken nog niet echt wakker van deze Amerikanen.

Na een trits personeelswisselingen is het oorspronkelijke vijftal dat Crystal Antlers in 2007 boven de doopvont hield inmiddels afgeslankt tot een trio, maar op tour hebben de Californiërs wel altijd een extra organist in de rangen die erg bepalend is voor de vintage sound van de groep. Niet toevallig klonken in de opener “Pray” echo’s door van The Animals, The Doors en The Stranglers, stuk voor stuk potige bands die van een krakkemikkige orgelsound hun handelsmerk hebben gemaakt.
Crystal Antlers blijven echter niet steken in de muffe 60ies en 70ies en blijft tot nader order een bende jonge honden die niet vies is van een portie onversneden neo-psychedelische garagerock. Wanneer de groep na een relatief rustige aftrap al gauw het gaspedaal indrukt met een paar punky uppercuts uit de vorige twee platen ‘Tentacles’ (‘09) en ‘Two-Way Mirror’ (‘11) verdwijnen de subtiele orgelpartijen prompt naar de achtergrond en wordt er stevig ingehakt op de trommelvliezen. Dat het gruizige strot van frontman/bassist Jonny Bell hierbij laveert tussen de vocale power van indieveteranen Mark Arm (Mudhoney) en Paul Westerberg (The Replacements) is overigens niks minder dan een compliment.
Hoe groot hun inzet ook was, echt imponeren deden Crystal Antlers pas wanneer het tempo wat zakte en de onstuimige uppercuts het moesten afleggen tegen de meer gelaagde en melodieuze songs vanop ‘Nothing Is Real’. In ons notitieboekje stonden de meeste uitroeptekens naast het van melancholie doorwrongen “We All Gotta Die”, een wereldnummer dat in een meer rechtvaardige wereld gerust een paar maanden in De Afrekening zou kunnen kamperen. Bijna even indrukwekkend was het met machtige tempowisselingen aaneenhangende “Rattlesnake”, de vooruitgeschoven single die vorige herfst al aankondigde dat er iets bijzonders op til was in het repetitiehok van de Californiërs.
Na een opgejaagd “Better Things”, een muzikale battle van het betere soort tussen Pixies en Hüsker Dü, en het nieuwe aan hun heimat opgedragen “California” hadden Crystal Antlers nog één salvo op overschot. Enkele die-hard fans gingen prompt uit de bol toen de eerste noten van die ruim zeven minuten durende afsluiter door de speakers knalden. Na enig opzoekwerk zijn we uitgekomen op “Parting Song For The Torn Sky”, de debuutsingle uit 2006 waarvan slechts 500 exemplaren ooit het levenslicht hebben gezien. Deze epische brok neo-psychedelica, die overigens niet zou hebben misstaan op de eerste platen van Monster Magnet, was in zowat alle betekenissen van het woord een brutale afsluiter van de avond.

Nothing is real? Toch wel, nadat we onszelf even in de arm hebben geknepen blijkt de herinnering aan deze maandagavond levensecht. On stage lijken de uiterst gretige Crystal Antlers een muzikaal evenwicht te hebben gevonden tussen de sturm und drang uit de begindagen en hun huidige meer geraffineerde aanpak. Niet dat we de verzamelde muziekrecensenten elkaar zagen verdringen in De Kreun, maar wat ons betreft staat de poort naar de bredere erkenning wagenwijd open.


Eerder op de avond mochten THE GLÜCKS als opwarmer komen bewijzen waarom ze de laureaten van Westtalent 2013 zijn geworden. Het piepjonge Oostendse duo ging wel erg nadrukkelijk rondneuzen in de back catalogue van The Cramps, Dead Moon en The White Stripes, maar compenseerde dit gebrek aan een eigen muzikaal smoel ruimschoots met een gezonde portie Westvlaamse branie en een energieke stage performance.


Ook na te lezen (met foto's) op http://www.musiczine.net
Plaats reactie