DISAPPEARS (De Kreun, 27 november 2013)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

DISAPPEARS (De Kreun, 27 november 2013)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

DISAPPEARS, De Kreun, Kortrijk, 27 november 2013

"Noise purisme vonkt maar ontvlamt niet"

Nu het indienoise instituut Sonic Youth voorlopig of misschien wel voorgoed op zijn gat ligt is het voor liefhebbers van het genre al een tijdje nagelbijtend uitkijken naar mogelijke troonopvolgers. Vanuit thuisbasis Chicago solliciteert het viertal DISAPPEARS sinds een jaar of vijf al dan niet bewust naar die eretitel, voorlopig met wisselend succes.
Na twee puike maar anonieme platen stak dit gezelschap rond ex-leden van illustere gitaarbandjes als The Ponys, 90 Day Men, Boas en Anatomy of Habit vorig jaar de neus een eerste keer aan het venster met ‘Pre Language’, een amper 35 minuten durende trip langsheen melodieuze noise en gitzwarte postpunk die het tot diverse eindejaarslijstjes schopte. Dat die plaat werd ingeblikt met Sonic Youth’s Steve Shelley op drums zorgde bovendien voor nog wat extra credibiliteit, maar inmiddels heeft de veteraan wegens agendaproblemen alweer het hazenpad gekozen.

Afgelopen woensdag kwam Disappears ten huize muziekclub De Kreun hun nieuwste worp ‘Era’ voorstellen. Het viertal heeft het geweer intussen alweer van schouder veranderd, want in schril contrast tot z’n relatief melodieuze voorganger wint experimenteerdrang het meestal van de memorabele songs op ‘Era’. Dat deze nieuwe bezwerende nummers werden afgewisseld met het beste uit het meer heldere ‘Pre Language’ leek voor de noise puristen uit Windy City dan ook de enige juiste zet om het karig opgekomen gitaarminnend publiek een boeiend concertuur te bezorgen.
Uit die vorige plaat werden tijdens de eerste concerthelft “Replicate”, “Minor Patterns”, “Pre Language” en “Love Drug” geplukt, stuk voor stuk compacte staaltjes van hoekige posthardcore en avant-garde gitaarnoise die het midden houden tussen pakweg Sonic Youth, Girls Against Boys en A Place To Bury Strangers. Disappears is er echter het soort band niet naar om zich te laten vastpinnen als louter een kruisbestuiving van haar muzikale voorvaders. Zeker op de nieuwe nummers durft de groep al eens deftig buiten de lijntjes te kleuren. Zo werd “Weird House” voortgestuwd door een motorische krautrock beat, en dreef een lang uitgesponnen “Elite Typical” op een verslavend punkfunk ritme waar LCD Soundsystem in de begindagen al een patent op had. Noah Ledger is wat dat betreft een waardige opvolger van Steve Shelley; hun nieuwe drumbeest bezorgde Disappears live een pak meer punch dan op hun jongste plaat het geval is.

Muzikaal zat alles dus wel snor, maar om de één of andere reden weigerden de smeulende vonken die Disappears kwistig in het rond strooide ook echt te ontvlammen. We wijten het aan de pose van de band zelf. De soms erg complexe songs lieten immers weinig ruimte voor de bandleden om met het publiek te interageren, en ook aan bindteksten hadden frontman Brian Case en zijn maats in Kortrijk geen boodschap. Enkel toen deze laatste een snaar naar de kloten hielp mompelde hij wat excuses in zijn door reverb geregeerde microfoon die hij evengoed kon hebben geleend bij The Fall, maar veel verder raakte de voormalige gitarist van The Ponys echter niet.
Met een opzwepend “Joa”, alweer zo’n nummer waarin een strakke krautrock groove de ruggegraat uitmaakte, had de groep één van zijn sterkste troeven opgespaard tot op het eind. De introvert ogende tweede gitarist Jonathan Van Herik kon hier opnieuw echt loos gaan op zijn arsenaal effectpedalen; diens afwisselend subtiele en overstuurde gitaarmotiefjes kleurden dit nummer in tot één van de absolute hoogtepunten van de set. In een ultrakorte encore ronde werd nog een onbekend oudje opgerakeld, waarna de Chicago boys het na een kort maar intens uurtje definitief voor bekeken hielden.

De groep werd de dag erna al verwacht bij onze noorderburen, maar had even goed nog wat langer kunnen kamperen in De Kreun en de affiche van het komende -maar intussen hopeloos uitverkochte- Sonic City festival aldaar nog wat meer kleur geven. Benieuwd of de onzichtbare muur tussen groep en publiek toen wel was gesneuveld.


Binnenkort ook na te lezen op http://www.musiczine.net
Plaats reactie