ROGER HODGSON (Kursaal, 31 augustus 2013)

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

ROGER HODGSON (Kursaal, 31 augustus 2013)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

ROGER HODGSON, Kursaal, Oostende, 31 augustus 2013

"Night of the Proms met zicht op zee"

Samen met generatiegenoten 10cc, Procol Harum en ELO stond Supertramp symbool voor de betere gestyleerde progpop die tijdens de jaren ’70 niet weg te denken was uit de betere platenkast. In 2010 mocht de groep 40 kaarsjes uitblazen, en om de pensioenkas van de nog overgebleven leden nog wat te spijzen werd daar uiteraard een anniversary tour aan vastgeklonken. Grote afwezige op dat verjaardagsfeest was ROGER HODGSON, die 13 jaar lang een songwriting tandem vormde met oprichter Rick Davies maar in ’83 Supertramp definitief verliet.
Hoe groot de verdiensten van Davies als zanger en componist ook moge zijn, het is Hodgson die de meeste van Supertramp’s grootste hits heeft ingezongen en dus voor het grote publiek voor altijd het gezicht van de groep zal blijven. Het was dus enkel een kwestie van tijd of de naar Californië uitgeweken Brit zou op zijn beurt de erfenis van Supertramp proberen verzilveren. We troffen de 63-jarige Hodgson en zijn vierkoppige band in het statige Oostendse Kursaal voor één van de laatste Europese haltes van zijn huidige ‘Breakfast in America’ wereldtournee.

Aan de ingang kregen we een foldertje toegestopt maar daarop een lijst van 33 songs waaruit Hodgson put tijdens deze tour. De eerste op dat lijstje, “Take the Long Way Home”, is tevens steevast de opener van deze concertenreeks. Meteen werd duidelijk waarom de overigens erg relaxte Hodgson zich nog steeds met recht en rede ‘the golden voice of Supertramp’ mag noemen. De man heeft zich al die jaren duidelijk goed gesoigneerd onder de Californische zon, want zonder overdrijven kunnen we stellen dat zijn van melancholie doortrokken hoge stem werkelijk geen spat is veranderd, en misschien zelfs expressiever klinkt dan vier decennia geleden. Naast zijn karakteristieke stem is er natuurlijk dat typische vibrerende geluid van zijn onafscheidelijke Wurlitzer piano die de signature sound van de meeste Supertramp evergreens heeft bepaald. Hodgson brak ooit beide polsen, maar heeft daar zichtbaar niets aan over gehouden te oordelen aan het enthousiasme waarmee hij twee uur lang zijn ‘wurly’ betastte en bepotelde.
We kunnen ons wel inbeelden dat het bovenvermelde songlijstje een aangenaam geheugensteuntje betekende voor het 50+ deel van het publiek, maar anderzijds wisten we ook meteen welke nummers we aan onze neus zouden zien voorbij gaan. Persoonlijke Supertramp favorieten als “Bloody Well Right” en “Crime of the Century” dragen nu eenmaal de handtekening van Rick Davies, dus moeten we leren leven met Hodgson’s keuze om enkel zijn personal darlings in de set te stoppen. En waarom niet, want de man heeft op die manier nog altijd keuze te over.
Alleen al tijdens het eerste concertuur zette de man met “School”, “Breakfast in America”, “Lord is it Mine” en “Hide in Your Shell” een indrukwekkende Supertramp reeks neer. Dat die songs er nog steeds staan was trouwens niet enkel de verdienste van Hodgson, maar evenzeer van de twee Amerikaanse en twee Canadese muzikanten die de gelaagde en bijwijlen symfonische sound van Supertramp virtuoos onder de knie hadden. De grandeur die sommige songs hierdoor uitstraalden leek wel weggelopen uit de Night of The Proms, het soort nachten waar we trouwens vriendelijk voor bedanken. Terwijl al zijn muzikanten hun métier als hun broekzak kennen stak Hodgson toch expliciet een pluim op de hoed van Aaron MacDonald, een polyvalente kerel die naast extra keyboards en backing vocals ook vlotjes laveerde tussen klarinet, fluit en natuurlijk de karakteristieke saxofoon.
De eerlijkheid gebiedt ons om te stellen dat de ruim twee uur durende show ook een aantal minder beklijvende momenten opleverde. Niet zelden ging Hodgson daarvoor te rade bij de drie solo albums die hij in zijn post-Supertramp periode uitbracht en amper memorabele songs hebben opgeleverd. Eén opmerkelijk lichtpunt was echter “Death and a Zoo” uit zijn laatste solo exploot ‘Open the Door’ (‘00), een muzikaal erg avontuurlijke song waarin de typische progpop van zijn oude band werd gedrapeerd met geluiden uit de Afrikaanse rimboe.
Bleef het publiek aanvankelijk nog netjes in de comfortabele zeteltjes zitten, tegen het eind van de set kwam er een stuk meer beweging in de massa. Na een magistraal “The Logical Song” en een lang uitgesponnen “Child of Vision” met een schitterende piano outro ging het hek toch van de dam tijdens het nog steeds onweerstaanbare “Dreamer”. De kale en grijze herenkoppen en de wulpse dames die massaal naar het Kursaal waren afgezakt zetten het op een dansen als betrof het hun eerste T-dansant ergens in de zomer van 1974 toen dit nummer Supertramp definitief op de kaart zette. Met de progpop suite “Fool’s Overture”, volgens Hodgson het resultaat van drie onafgewerkte songs die op een dag het begin, midden en einde bleken te zijn van een groter geheel, zwaaide de groep een eerste keer af.

Ietwat voorspelbaar maar daarom niet minder doeltreffend werd de sfeer luchtig gehouden met “Give a Little Bit” en “It’s Raining Again” als encores. Hodgson had vanavond reeds bewezen dat hij een pak betere nummers heeft gepend en gezongen, maar toch bekende hij dat net deze twee songs hem avond na avond nog erg veel voldoening geven. Ergens willen we hem wel geloven, ook toen hij twee uur ervoor het publiek had verzocht om alle dagdagelijkse problemen en zorgen even aan de kant te zetten. De man is met verve in die opzet geslaagd, vraag dat maar aan die overjaarse dame die voor onze neus eensklaps een bloedrode paraplu tevoorschijn toverde en een averechtse regendans inzette tijdens “It’s Raining Again”.

Ook na te lezen via http://www.musiczine.net
Gebruikersavatar
Luk
Rock Legend
Berichten: 1055
Lid geworden op: do 20 jan 2011, 23:15
Locatie: Aalst

Re: ROGER HODGSON (Kursaal, 31 augustus 2013)

Bericht door Luk »

Alweer een fijne en heerlijk geschreven bijdrage, waarvoor dank, Ozzy!
:handgestures-thumbupright:
Plaats reactie