THEATER AAN ZEE dag 4 (4 augustus 2013)

[Guess Who s Ozzy]

Theater Aan Zee (dag 4)

BROKEN CIRCLE BREAKDOWN BLUEGRASS BAND, cc De Grote Post, Oostende, 4 augustus 2013

Bands of artiesten die een half jaar of meer de vaderlandse albumcharts aanvoeren zijn doorgaans niet onze cup of tea, maar gelukkig kent elke regel zo zijn uitzonderingen. Neem nu het onwaarschijnlijke succesverhaal van ‘The Broken Circle Breakdown’, oorspronkelijk een theaterstuk van Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels dat in de competente regisseurshanden van Felix Van Groeningen werd omgetoverd tot een onvervalste blockbuster. Bij deze aangrijpende love story tussen de banjospeler van een bluegrass bandje (Heldenbergh) en een tattoo artieste (Veerle Baetens) hoort tevens een soundtrack vol country en bluegrass deuntjes bij elkaar gezocht en van frisse arrangementen voorzien door muzikaal mastermind Björn Eriksson.
Ingegeven door het immense succes van zowel prent als soundtrack is het bluegrass bandje uit de film intussen de fictie ontgroeid en een heuse Broken Circle Breakdown Bluegrass Band (BCBBB) geworden. Deze zomer zet de groep een tweede live offensief in als headliner van een handvol sfeervolle zomerfestivals. Naast Dranouter en Openluchttheater Rivierenhof stond ook Theater Aan Zee in Oostende op het programma, waarbij we het gezelschap ter hoogte van een volgepakt cc De Grote Post gingen spotten.

Tussen al het zwaar georkestreerde en digitaal (voor)geprogrammeerde geweld dat menig concertpodium tegenwoordig soms teistert is het authentieke kampvuurgevoel waarmee BCBBB op de planken staat een ware verademing te noemen. Schouder aan schouder staan zes muzikanten in een halve cirkel opgesteld, en - conform de ongeschreven wetten van de country en bluegrass - zonder enige vorm van percussie en enkel versterkt door één vintage microfoon.
La Baetens mag dan al beschikken over de knapste looks en stem, hét gezicht van de groep is ontegensprekelijk de ‘Gentsche’ praatwaterval Johan Heldenbergh die het publiek vanaf de speelse opener “Will the Circle be Unbroken” als een rasechte master of ceremony doorheen de set loodste. Bovendien is de sympathieke baardemans tijdens gans de voorstelling zo down to earth als maar kan zijn. “We spelen vanoavond een poar liedjes van diene film, ge weet wel, uit diene CD die allemaal in uldere otto zit”; doldwazer, nonchalanter en meer ontwapenend kan een introductie op een succesalbum dat de marketing jongens van Universal aanvankelijk niet eens wilden uitbrengen moeilijk zijn.
Heldenbergh is niet weinig trots dat hij de scène mag delen met een uitgelezen selectie van klassemuzikanten waaronder verschillende oude bekenden van de vaderlandse muziekscène. Bjorn Eriksson (gitaar/dobro) en Tomas de Smet (contrabas) verdienden ooit hun boterham bij Zita Swoon, terwijl mandoline virtuoos Bert Van Bortel al decennia lang de dienst uitmaakt bij de Vlaamse bluegrass trots Rawhide. Tel daarbij banjo guru Karl Eriksson (juist, vader van) en de grappige violist Nils de Caster en je hebt een virtuoos close harmony orkest dat zich met passie en een vleugje humor voluit op classics uit The Great American songbook en instrumentale traditionals stort.
Nuttig en amusant voor zowel leek als kenner was de vakkundige commentaar van Heldenbergh bij zowat elk nummer uit de anderhalf uur durende set. Zo kwamen we te weten dat de man een onvoorwaardelijke fan is van Lyle Lovett en Bruce Springsteen die respectievelijk met “Cowboy Man” en “Further on up the Road” elk hun graantje meepikken op de originele soundtrack. Op de setlist prijkten trouwens ook een pak nummers die de soundtrack om de één of andere reden niet haalden. Zo waande Heldenbergh zich heel even de Vlaamse Kris Kristofferson tijdens diens “Help Me Make it Trough the Night”, en kwam er nog vlotjes mee weg ook. Baetens van haar kant bekende dat ze Dolly Parton, en bij uitbreiding het volledige country en bluegrass genre, voordien maar niks vond maar sinds ze in de getatoeëerde huid van haar personage Elise is gekropen tot een openbaring is gekomen. Een heerlijke versie van Parton’s “Do I Ever Cross Your Mind” kon alleszins tellen als muzikale mea culpa. Ook de muzikaal sterk verwante soundtrack van ‘O Brother, Where Art Thou?’, door een gekscherende Heldenbergh beschouwd als de op één na beste bluegrass prent ooit, kwam heel even voorbij met “I’ll Fly Away” van Gillian Welch en Alison Krauss.
Hopelijk hebben de nazaten van wijlen Townes Van Zandt intussen de eerste check ontvangen van BCBBB. Zijn “If I Needed You” werd even voorspelbaar als onvermijdelijk tot op het eind van de set opgespaard waarna het gezelschap een staande ovatie te beurt viel.

Van acteurs die achter de microfoon kruipen heeft de geschiedenis ons intussen geleerd dat daar zelden of nooit spectaculaire of memorabele resultaten uit komen. Heldenbergh en Baetens mogen zich voortaan met recht en rede niks minder dan trotse uitzonderingen op die regel noemen.

Ook na te lezen op http://www.musiczine.net