MASTERS OF REALITY (De Zwerver, 28 juni 2013)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

MASTERS OF REALITY (De Zwerver, 28 juni 2013)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

MASTERS OF REALITY, De Zwerver, Leffinge, 28 juni 2013

"Stoeien met heden en verleden"

Het Amerikaanse los-vast collectief MASTERS OF REALITY rond frontman en gevierd producer Chris Goss wordt in kennerskringen wel eens doodgeknuffeld als peetvaders van de stonerrock, een reputatie die ze in eerste instantie hebben te danken aan hun titelloze debuut uit ’88. Dit album vol heavy bluesrock werd destijds ingeblikt door ene Rick Rubin, en heeft door de jaren heen een soort mytische status verworven. De plaat was zelfs geruime tijd onvindbaar, maar dat euvel is inmiddels verholpen. Dit voorjaar kondigde Goss immers aan dat zijn eersteling een digitale oppoetsbeurt had ondergaan, en om deze langverwachte reissue wat meer kracht bij te zetten doet de groep momenteel een aantal gigs op Europese bodem.

Enkele dagen na hun acte de présence op Pinkpop belandden Masters Of Reality afgelopen vrijdag diep in de Westvlaamse polders ter hoogte van De Zwerver in Leffinge. De zaal zat allesbehalve afgeladen vol toen de Amerikanen van wal staken met “Always”, “Up In It” en “Absinthe Jim And Me”. Met dit openingstrio uit de recentste plaat 'Pine/Cross Dover'', intussen ook al zo'n vier jaar oud, zetten Goss en zijn vier metgezellen meteen een bijzonder compact geluid neer. De strakke groove, de psychedelische tierlantijntjes en de diepe gebiedende stem van een in een zwart maatpak gevangen Goss klonken weliswaar meteen vertrouwd in de oren, toch misten we bij aanvang nog dat tikkeltje bezieling.
Wie Masters Of Reality al vaker aan het werk heeft gezien (Leffinge was intussen al onze zesde afspraak met Goss & co) weet echter dat de Amerikanen soms wat traag op gang komen. En kijk, drijvend op een gortdroge riff en heerlijke lalala's kreeg een snedig “Deep In The Hole” vervolgens de nodige beweging in de zaal, en ook de performer in Goss ontdooide na een wat gereserveerde start. De imposante Amerikaan is geen veelprater, maar stond er toch op om “Doraldina's Prophecies” op te dragen aan zijn Belgische vrienden. Deze epische brok bluesrock uit het debuut van de Masters met Goss in de rol van enigmatische storyteller was meteen goed voor één van de eerste hoogtepunten van de avond. Ook “Rabbit One” behoorde tot die laatste categorie. Dit schijnbaar lome funky blues niemendalletje ontaardde in het soort jamsessie die je ook wel eens op een live plaat van Cream of Ten Years After met open mond en trillende trommelvliezen kan aanhoren.

Net als tijdens vorige passages werd ook nu midden in de set een acoustisch intermezzo ingelast. Het publiek mocht even op adem komen, en Goss kon bewijzen over wat voor een fantastisch strot hij beschikt. Enkel vergezeld van oudgediende John Leamy, die zijn drumkit eventjes inruilde voor een acoustische gitaar of een soort speelgoedorgeltje, waagde Goss zich met succes aan de fraaie kampvuurliedjes “Lookin' To Get Rite”, “Hey Diana” en “Jody Sings”.
Het publiek had intussen door dat er niet onmiddellijk nieuw werk zat aan te komen, maar nam genoegen met de 'best of' selectie die Goss zorgvuldig had samengesteld. Daar hoorden uiteraard ook klassieke album tracks als “Third Man On The Moon”, “100 Years (Of Tears On The Wind)” en “It's Shit” bij, maar allen verzonken ze in het niets toen het alles overtreffende “The Blue Garden” verrees uit de psychedelische gitaarbrij die Goss en diens sidekick Dave Catching even tevoren uit hun mouwen hadden geschud.

Na een welverdiende nicotineshot kwamen Goss en zijn maats tijdens de encores op de proppen met nog meer fraais. De brombeer in kwestie zal het misschien niet graag horen, maar ook zonder Mark Lanegan kon de boogierock van “High Noon Amsterdam” moeiteloos overtuigen. Ook rakelden de heren voor het eerst sinds heel lang nog eens de dronkemansblues “The Eyes of Texas” op, voor de gelegenheid opgedragen aan ZZ Top’s Billy Gibbons. Helemaal op het eind kondigde Goss doodleuk alsnog een nieuwe song aan, die hij en zijn maats amper een paar uur tevoren in elkaar hadden gebokst. Het resultaat, “It All Comes Back To You”, bleek een potige rocker zonder veel franjes die alleszins doet uitkijken naar een nieuwe plaat van Goss & co.

Die ene nieuwe song kon uiteraard niet verhullen dat vanavond vooral een gevoel van nostalgie de bovenhand haalde. Wie echter de jongste worp van Queens Of The Stone Age onder de loep neemt komt meermaals uit bij de psychedelische powerblues van de Masters. De meester en de leerling lijken dus wel voor eeuwig tot elkaar veroordeeld... we kennen parabels die een pak slechter aflopen.

Ook na te lezen (met foto's) op www.musiczine.net
Plaats reactie