THE DREAM SYNDICATE (Het Depot, 23 mei 2013)

[Guess Who s Ozzy]

THE DREAM SYNDICATE, Het Depot, Leuven, 23 mei 2013

"Those were The Days Of Wine And Roses"

We stalken de Amerikaanse indierock veteraan en singer-songwriter Steve Wynn nu inmiddels zo’n twee decennia langs clubs, festivals, parochiale centra, cafés, platenwinkels, huiskamers en ja, zelfs tot in kapellen en kerken toe. Waar en met met wie de man ook opduikt, telkens kan hij rekenen op een loyale fanbase die hij te danken heeft aan zijn verleden als bezieler van de legendarische LA band THE DREAM SYNDICATE. Met deze prominente exponent van de zogenaamde Paisley Underground scene blikte Wynn in ’82 het debuutalbum ‘The Days Of Wine And Roses’ in, een mijlpaal in het alternatieve gitaarlandschap wiens invloed achteraf nog lang bleef nagalmen in menig repetitiehok, inclusief dat van pakweg R.E.M. en Nirvana.
In september van vorig jaar zou de 30ste verjaardag van de plaat aanvankelijk met slechts één reünie concert in Spanje worden herdacht. Deze one-night stand smaakte echter meteen naar meer, met als resultaat dat Wynn en zijn oude makkers de komende weken opnieuw in een trits Europese steden worden gesignaleerd. De opgefriste Leuvense concerttempel Het Depot kreeg afgelopen donderdag de eer om met The Dream Syndicate meteen een legendarische naam op de lichtkrant boven de ingang te projecteren.

Anno 2012 heeft de herenigde Dream Syndicate naast Steve Wynn voorts ook nog de vertrouwde ritmetandem Dennis Duck (drums) en Mark Walton (bas) in de rangen, verder aangevuld met snarenwonder Jason Victor uit Wynn’s vaste begeleidingsband The Miracle 3. De manier waarop dit gezelschap hun set had opgevat leek opvallend veel weg te hebben van een rijkelijk gevuld viersterren-menu. In het eerste deel kreeg het overwegend 40+ publiek een uitgebreid buffet aan aperitiefhapjes voorgeschoteld uit de laatste drie Dream Syndicate platen: ‘The Medicine Show’ (‘84), ‘Out Of The Grey’ (‘86) en ‘Ghost Stories’ (‘88), waarna met de integrale versie van ‘The Days Of Wine And Roses’ de hoofdschotel werd opgediend.
De groep stak van wal met het van Blind Lemon Jefferson geleende “See That My Grave Is Kept Clean”, de countryrockabilly van “Daddy’s Girl” en het strakke FM rock anthem “Forest For The Trees”. Het zijn stuk voor stuk nummers waarvan de meeste doorgewinterde Dream Syndicate fans voor het eerst in 25 jaar nog eens live konden proeven, en hier gelukkig werden ontdaan van het overbodige laagje productionele vernis dat de oorspronkelijke studioversies wel eens durfden te ontsieren. Vooral Jason Victor, de junior in het gezelschap, kreeg van Wynn geregeld carte blanche om naar Neil Young & Crazy Horse lonkende rockers zoals “Bullet With My Name On It” en “Now I Ride Alone” te injecteren met vurig snarengeweld. Gitaargenot van de bovenste plank dus, dat culmineerde in een lang uitgesponnen versie van publiekslieveling “Boston”.

Niet dat we tijdens de eerste concerthelft niet hebben genoten van Wynn & co’s trip down memory lane, toch diende het eerste echte kippenvelmoment zich pas aan toen de groep zich na goed drie kwartier uiteindelijk op de integrale versie van ‘The Days Of Wine And Roses’ stortte. De inleiding was op zich reeds bepaald beklijvend te noemen. De ritmesectie hield zich even koest terwijl Wynn en Victor dicht tegen elkaar gingen aanleunen voor een snelcursus tegendraadse notenleer. Prompt hing er onheilszwangere atmosfeer in de zaal, en heel eventjes waanden we ons zelfs de stille getuigen van een onuitgegeven demo die Lou Reed en Sterling Morrison in het repetitiehok van The Velvet Underground in elkaar hadden geflanst. De spanningsboog mondde uit in de beginnoten van openingsnummer “Tell Me When It’s Over”, een muzikale kruisbestuiving tussen de jingle-jangle gitaarpop van The Byrds en het rauwe nihilisme van (alweer) The Velvet Underground.
De hoogtepunten volgden elkaar daarna in ijl tempo op, kon ook moeilijk anders wanneer één van de meest bepalende schijven uit de USA gitaar underground scene van voor naar achter én zonder veel blabla worden opgediend. De storyteller en grapjas in Wynn had vanavond immers duidelijk plaats geruimd voor zijn gitaarheld alter ego. Tijdens “That’s What You Always Say” en persoonlijke favoriet “Halloween” kon de veteraan lekker loos gaan, en ook zijn oude makkers Duck en Walton klonken net dat ietsje hechter en puntiger dan tijdens de eerste concerthelft. Bovendien hadden de heren bepaalde songs van een extra scherp randje voorzien en zo de 30 jaar oude studioversies extra nieuw leven ingeblazen. Zo kreeg “When You Smile” een dissonante feedback intro mee van Jason Victor, en kwam The Dream Syndicate nooit eerder zo dicht in de buurt van punkrock als tijdens het ontregelde “Then She Remembers”. Wynn informeerde voor alle zekerheid of er Black Flag T-shirts in de zaal aanwezig waren, maar dat bleek al bij al nog mee te vallen. In afsluiter “The Days Of Wine And Roses”, een cowpunk anthem avant la lettre, werd dan weer een flard van de evergreen “Who Do You Love” verwerkt.

En nog was de koek niet op. Het eerste bismoment werd volledig opgehangen aan het stomende “John Coltrane Stereo Blues” dat afklokte op een slordige 10 minuten. Het gitaargefriemel duel tussen Wynn en Victor laveerde hierbij tussen pakweg Television en Sonic Youth, om maar ergens aan te geven dat beide heren in dit nummer niet vies waren van enige avantgardistische spielerei. Na al dat snarengeweld overheersten bezinning en weemoed de tweede encore ronde. “When The Curtain Falls” klonk dermate donker en bevreemdend dat dit onmogelijk de afsluiter van een geweldige avond kon zijn. Die eer bleek weggelegd voor “Merrittville”, een van melancholie doortrokken brok americana waar alweer Neil Young om de hoek kwam kijken.
Als grappenmaker in Danny & Dusty, Gutterball of The Baseball Project, samen met The Miracle 3 of gewoon in zijn dooie eentje: in welke gedaante Wynn ook opduikt, steeds staat de man garant voor zinneprikkelende sets. In het gezelschap van The Dream Syndicate willen we daar na vanavond ook de term ‘memorabel’ aan toevoegen, met de ‘M’ van Magistraal, Meeslepend en Majestueus.

Steve Wynn had eerder op de avond een paar van zijn Vlaamse vrienden opgetrommeld om het publiek alvast wat te entertainen. PIV HUVLUV kreeg de eer om de boel aan elkaar te praten, terwijl DEREK en BRUNO DENECKERE als voorprogramma een intieme acoustische set hadden voorzien. Hun close harmony folkrock riedeltjes luisterden lekker weg, en op het eind was het duo zelfs bepaald indrukwekkend te noemen toen bleek dat ze erg goed overweg konden met Dylan’s “You Ain’t Goin’ Nowhere”.

Binnenkort ook na te lezen (met foto's) op www.musiczine.net

[tequila]

Mooie bespreking van een inderdaad uitstekend concert.