SPEAR OF DESTINY (Club Bizarre, 8 februari 2013)

[Guess Who s Ozzy]

SPEAR OF DESTINY, Club Bizarre, Dentergem, 8 februari 2013

"Les in new wave geschiedenis voor twee man en een paardekop"

Wie de Westvlaamse muziekscene een beetje kent en/of zich al graag eens in een gitzwarte vleermuis outfit op een new wave party aldaar laat zien kent ongetwijfeld concertorganisator Bernd Baeckelandt. Terwijl de as van wijlen The Steeple (Waregem) en het Shadowplay Festival (Waregem en Kortijk) nog ergens ligt na te smeulen vindt de man zichzelf opnieuw uit als bezieler van de nieuwe Club Bizarre te Dentergem.
Afgelopen vrijdag stond daar het semi-legendarische new wave combo SPEAR OF DESTINY op de planken. De groep heeft in Vlaanderen maar weinig aanhang verzameld, in tegenstelling tot thuisland England waar het gezelschap tijdens de eerste helft van de 80ies in één adem werd genoemd met Echo & The Bunnymen en The Cult. Ondanks zijn tanende gezondheid wil de charismatische frontman Kirk Brandon zijn oude band op de sporen houden, ook al moeten hij en zijn maats daarvoor half Europa rondtrekken in een veel te klein minibusje.

Voor het exclusieve Belgische optreden wist Spear Of Destiny niet meer dan een 30-tal fans en nieuwsgierigen naar Dentergem te lokken, maar het viertal leek daar ogenschijnlijk niet al te veel erg in te hebben. Met de vette groove van “The Wheel” werd een soort best-of set ingezet die vooral werd opgehangen aan de eerste drie platen ‘Grapes Of Wrath’ (‘83), ‘One Eyed Jacks’ (‘84) en ‘World Service’ (‘85). Voor de sax en klarinet die Spear Of Destiny’s kruisbestuiving tussen donkere postpunk en vlijmscherpe soulpop destijds uniek maakten was klaarblijkelijk geen plaats meer in de minibus. Hierdoor misten sommige nummers wel de subtiliteit van weleer, maar zelfs in een uitgeklede versie bleven klassiekers als “Liberator” en “Rainmaker” na al die decennia toch moeiteloos overeind. Het feit dat Kirk Brandon voor deze zoveelste reïncarnatie van Spear Of Destiny een pak uitstekende muzikanten rond zich heeft verzameld is daar wellicht niet vreemd aan. Op bas herkenden we trouwens Craig Adams, een veteraan uit de gothrock scene die ooit op de loonlijst stond bij o.a. The Sisters Of Mercy, The Mission en The Cult.
We mogen dan al fan zijn van de hartepijn die Brandon als een voleerde drama queen nog steeds van zich afschreeuwt, toch moeten we vaststellen dat niet alle nummers uit de Spear Of Destiny catalogus de tand des tijds heelhuids hebben doorstaan. “Never Take Me Alive” en “Micky” maken anno 2013 geen enkele impact meer en hengelden wel erg overtuigend naar het etiket ‘overbodig’. Net toen we dachten dat de set hierdoor wat de verkeerde richting uitging waagde de groep zich aan Joy Division’s “Transmission”. Een iconisch nummer waar je als groep beter van af blijft, maar als generatiegenoot van Ian Curtis slaagde Kirk Brandon er toch in om deze uber-classic geloofwaardig neer te zetten. Het werd alleen maar beter toen Brandon vervolgens ook in zijn eigen punkverleden als frontman van het kortlevende en politiek incorrecte THEATRE OF HATE ging grasduinen. Twee B-kantjes uit de beperkte discografie van die groep, het felle “Legion” en een ongemeen strak “Propaganda”, sloten de set af met een onverwachte adrenaline stoot.

Ondanks het feit dat een deel van het publiek intussen al andere oorden had opgezocht vonden Brandon & co nog de energie en goesting voor een encore. Niets dan respect hiervoor, zeker toen ze besloten om Theatre Of Hate's “Do You Believe In The Westworld” op te disselen.
Wat eerder op de avond begon als een pint zonder kraag eindigde uiteindelijk als een glaasje bruisende cava. Met volgende keer wat meer volk naast en desnoods aan den toog zien we Club Bizarre wel tot een blijvertje uitgroeien. En dat jullie verslaggever ter plaatse voortaan met de fiets naar een optreden kan is op zich natuurlijk mooi meegenomen.

Binnenkort ook na te lezen op http://www.musiczine.net