KILLING JOKE (Vooruit, 3 mei 2012)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

KILLING JOKE (Vooruit, 3 mei 2012)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

KILLING JOKE, Vooruit, Gent, 03/05/2012

"Het leven zoals het is: Killing Joke en het jaar van de ondergang"

Er is goed en slecht nieuws voor fans van KILLING JOKE. De Engelse uitvinders van de gothic metal hebben met ‘MMXII’ weliswaar opnieuw een absolute knaller uit, maar tevens zou dit wel eens het laatste wapenfeit ooit kunnen betekenen voor Jaz Coleman en de zijnen. Hun jongste plaat is namelijk volledig opgehangen aan The 2012 Phenomenon, een reeks metafysische transformaties die zich volgens de Maya kalender op 21 december zullen voltrekken met het definitieve einde van de wereld tot gevolg. Met het deuntje van “We’re gonna party like it’s 2012” in het achterhoofd spoedde ondergetekende zich dus ijlings naar de Gentse Vooruit op zoek naar voortekenen van de aangekondigde apocalyps.

Een live set van Killing Joke is niet zomaar een optreden, op hun live albums heeft de groep het dan ook steevast over zogenaamde gatherings. Op zulke avonden loop je gezworen vrienden en oude bekenden tegen het lijf die tussen pot en pint straffe verhalen opdiepen uit de jongste 33 jaar, want zolang draaien deze Engelse doemdenkers intussen al mee. Niet toevallig werden de registers geopend met “Requiem”, de spacy begrafenismars die in ’80 op de nietsvermoedende wereld werd losgelaten. Het geluid zat meteen raak en vogelverschrikker-van-dienst Coleman voelde zich in zijn onafscheidelijke overall duidelijk in zijn nopjes, maar echt vonken deed het optreden bij aanvang nog niet. Ook tijdens “European Super State” en oudjes “Sun Goes Down”, “Chop Chop” en “Wardance” etaleerden originele leden Kevin ‘Geordie’ Walker (gitaar), Martin ‘Youth’ Glover (bas) en ‘Big’ Paul Ferguson (drums) hun klasse, maar leek de groep een tikkeltje te routineus om ons echt van onze sokken te blazen.
Geduld wordt meestal beloond, want met het funky B-kantje “Change” zetten de Engelse veteranen zich eindelijk in pole positie. Eindelijk kreeg het publiek ook een trits nummers uit ‘MMXII’ geserveerd, waarop de achterdochtige doemdenker in Coleman zich lustig in de afgrond van de maatschappij stort. Zijn makkers willen het niet met zoveel woorden gezegd hebben, maar op dat jongste album lijkt de electronische inbreng van het vijfde onofficiële groepslid Reza Udhin voor een frisse wind te hebben gezorgd. In een tweede leven naast Killing Joke is Udhin trouwens frontman van het electroindustrial gezelschap Inertia. Tijdens de dreigende atmosferische sleper “Primobile” was de handtekening van deze kleurrijke hanenkam alvast onmiskenbaar. Ook de intro van het gebalde “FEMA Camp” lijkt bedacht door Udhin, al moesten zijn synths het al vrij snel afleggen tegen de betonnen gitaarmuur die door Geordie met achteloos gemak werd opgetrokken. Niet dat we daar donderdagavond veel boodschap aan hadden, maar de door het Amerikaanse Federal Emergency Management Agency opgerichte FEMA kampen zouden trouwens wel degelijk bestaan om staatsvijanden en terroristen op veilige afstand te houden.
In het opus magnum van de nieuwe plaat, “Pole Shift”, doet Coleman het relaas over de repolarisatie (zuidpool wordt noordpool, en omgekeerd) die zich tijdens de aangekondigde apocalyps op 21 december zou voltrekken. En ja, voor wie niet vies is van een beetje fatalisme en over genoeg fantasie beschikt kon zich wel wat inbeelden bij de onheilspellende Morse codes en de opeenvolging van hard-zacht, traag-snel en ingehouden-brutaal. Als een volleerd hogepriester maakte Coleman vervolgens een diepe knieval bij de kaarsen die voor de drums als een soort relikwie stonden opgesteld: gewoon even op adem komen, of toch maar hopen dat het vuur van de beschaving nog even blijft branden? We houden het op een stilte voor de storm, want daarna ging het hek helemaal van de dam. De Vooruit was bijlange niet tot aan de nok gevuld, maar tijdens een geweldig “Asteroid” bleken toch genoeg dapperen bereid om een pogo feestje in te zetten. De groep genoot zichtbaar met volle teugen, en gooide er meteen ook het aan bijna 3 miljard massaal consumerende Chinezen en Indiërs opgedragen “The Great Cull” achteraan. Na de dubbele Grand cru “The Wait” en “Pssyche”, trouwens twee persoonlijke favorieten van John Peel uit de begindagen van Killing Joke, gunde de groep zichzelf en het publiek een welverdiende adempauze.

De gathering eindigde uiteindelijk zoals ie begonnen was, namelijk in begrafenisstemming met een eerbetoon aan alle broeders en zusters die de Killing Joke familie de jongste decennia ontvallen zijn. Spijtig genoeg ging het aan hen opgedragen “On All Hallow’s Eve” wat de mist in. Ook het enige Killing Joke nummer dat je ooit op Radio Nostalgie te horen krijgt, “Love Like Blood”, pastte niet echt in de bisronde en tekende voor de enige echte misser van de avond. Met het machtige slotakkoord “Pandemonium” zetten Coleman & co gelukkig tijdig orde op zaken.
Nam Killing Joke nu voorlopig of voorgoed afscheid van België, en bij uitbreiding, de wereld? Met een bom van een nieuwe plaat en een live reputatie die ondanks de gekende kunstjes ons nog steeds op stang weet te jagen komt de apocalyps misschien wel wat te vroeg. Bij leven en welzijn, graag dus afspraak op 22 december voor een nieuwe gathering.

Binnenkort ook na te lezen (met foto's) op http://www.musiczine.net
Plaats reactie