ALEXI MURDOCH (Ha', 18 november 2011)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 306
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

ALEXI MURDOCH (Ha', 18 november 2011)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

ALEXI MURDOCH, Handelsbeurs, Gent, 18 november 2011

" Alexi Murdoch: verstilde eenvoud in pikdonkere Ha' "

Wie de stilte van de Schotse hooglanden omruilt voor het hectische Los Angeles moet goed gek zijn of beschikken over een geniaal plan. We verdenken de intimistische folktroubadour ALEXI MURDOCH eerder van het eerste, maar de geschiedenis heeft ons intussen geleerd dat zijn oversteek over de grote plas hem niet bepaald windeieren heeft gelegd. Zo kwam “Orange Sky” uit zijn debuut EP ‘Four Songs’ in geen tijd terecht op de soundtrack van hippe Amerikaanse televisiereeksen als Prison Break, The O.C. en House, en mocht hij in 2009 een groot deel van de Sam Mendes prent ‘Away We Go’ van muziek voorzien. In Europa is Murdoch vooralsnog een goed bewaard geheim, maar gelukkig heeft de man ondertussen toch ook de weg naar België gevonden. Ondergetekende kon afgelopen vrijdag een stoeltje verzilveren in de Gentse Ha’ waar de Belgische maiden trip van de Schot eindelijk een feit was.

Wie denkt dat Murdoch de zoveelste verpersoonlijking is van de populaire jongeling met toegankelijke acoustische gitaarriedeltjes leest beter verder want de verschillen met pakweg Milow zijn niet eens op twee handen te tellen. De nummers van de Schot verdragen om te beginnen bijzonder weinig daglicht, zo weinig zelfs dat de set in het pikdonker begon en in de schemering eindigde. Geen kat kon dus met zekerheid verifiëren of de rijzige schim op de planken van de Ha’ wel degelijk die van Alexi Murdoch was, maar de stem van de Schot loog nu eenmaal niet. Net nu we dachten dat we met Lou Barlow en José Gonzalez zowat de meest getalenteerde muzikale nakomelingen van Nick Drake hadden gezien komt Murdoch aandraven met een zo mogelijk nog grotere vocale gelijkenis. De Schot is echter allesbehalve een copycat van de mytische treurwilg Drake. Aan het intussen beproefde minimale folk recept voegt Murdoch via een batterij pedalen met mondjesmaat ambient loops toe waarvan net genoeg dreiging en mystiek uitgaan om te voorkomen dat het in schemering gehulde publiek langzaam in slaap wordt gewiegd.
Met ‘Time Without Consequence’ (‘06) en het dit voorjaar verschenen ‘Towards The Sun’ heeft Murdoch intussen twee full albums onder de arm met voldoende kwalitatief materiaal om een beklijvende set aan op te hangen. Met “Through The Dark”, “Love You More”, “All My Days” en “Someday Soon” zat de set volgestouwd met sterke staaltjes ambient folk die in wezen weinig meer om het lijf hebben dan een acoustisch of electrisch gitaarlijntje dat bijna onhoorbaar wordt ingezet en langzaam uitgroeit tot een melancholische climax. Murdoch is echter meer dan een begenadigd snarenplukker, om niet te zeggen een multi-instrumentalist. Tijdens “Towards The Sun” wordt de Schot enkel vergezeld door een klein harmonium, en even later deed een aftandse viool mooi dienst als ukelele. Het hoogtepunt van de avond is echter het moment waarop Murdoch plaats neemt achter een piano en elke stilte ineens even belangrijk wordt als elke noot, wat ons sterk deed terugdenken aan die ene onwaarschijnlijke solo schijf van Talk Talk’s Mark Hollis.

Het karig opgekomen publiek was al die tijd muisstil gebleven uit respect voor zoveel verstilde eenvoud, maar dat was eigenaardig genoeg niet naar de zin van Murdoch die meermaals de stilte probeerde te doorbreken met een cynische kwinkslag. Dat lukte al even met “Slow Revolution”, en pas echt helemaal toen de Schot tijdens de encores een ukelele boven haalde voor een volledig uitgeklede versie van “The Ragged Sea” uit de soundtrack van ‘Away We Go’. Alexi Murdoch verdween uiteindelijk zoals hij gekomen was: goed aan het zicht onttrokken maar oorverdovend melancholisch.

Ook na te lezen op http://www.musiczine.net
Plaats reactie