Steve Miller Band, Lotto Arena, 10-10-2010

[International]

Het was een moeilijke keuze zondagavond: Supertramp in het Sportpaleis of de Steve Miller Band in de Lotto Arena.
Het was meer dan twintig jaar geleden sinds Steve Miller de laatste keer in België optrad, en dat gaf voor mij de doorslag.
De Arena was door de concurrentie met Supertramp maar matig gevuld. We keken naar een doek met daarop de bekende Space Cowboy, en toen dat zo’n kwartiertje te laat (letterlijk) viel, konden we een smaakvolle set bewonderen met een massa afbeeldingen van kleurrijke gitaren. Gitaren zijn dan ook uiterst belangrijk voor Steve Miller. Als kind ontmoette hij thuis op een ongedwongen manier een aantal blueslegendes, dank zij zijn muzikale vader. Les Paul was een huisvriend, en het was hij die de vijfjarige Steve zijn eerste gitaarakkoorden bijbracht.
Miller begon in de sixties met de eerste uitgave van zijn band, die ook het woord “blues” in zijn naam mee droeg. En dat Steve nog altijd een bluesman is hoor je heel duidelijk in Bingo!, zijn nieuwste studioplaat (na 17 jaar!).
In Antwerpen verscheen een vijfkoppige band op het podium, met drummer Gordy Knutsom, gitarist Kenny Lee Lewis, keyboardman Joseph Wooten en tweede zanger Sonny Charles.
Deze laatste ontpopte zich als een man met elastieken benen, maar bleek later toch over een prachtige, soulvolle stem te beschikken.
Het publiek werd een beetje opgewarmd met enkele hits: “Jet Airliner” en “Take the Money and Run” maakten het bezadigde publiek wakker, maar dan kwamen een aantal nummers van de nieuwe CD en ook een aantal oudere nummers: meestal simpele, twaalfmatige bluesnummers.
De solo’s waren best te genieten, vooral toen Miller samen speelde met Lewis, de ene op een Gibson, de andere op een Fender. Maar het was pas toen de nummers harder en “Swampier” werden dat het vuur in de pan sloeg. Miller groeide op in Texas, en dat is duidelijk te horen.
Dan was het tijd voor twee akoestische nummers, door Steve solo gebracht: eerst “Wild Mountain Honey”, en daarna “Nature Boy” als hommage aan zijn grote voorbeeld Les Paul.
Nog even opmerken dat dit één van die zeldzame concerten was waar het volume draaglijk was en waar we geen gehoorschade opliepen. Ik moest tijdens de akoestische nummers zelfs enkele omstaanders verzoeken even te stoppen met hun luidruchtige conversatie.
Dan werd het stilaan tijd voor de typische hitsound van de band uit de seventies. Een aantal nummers van The Joker en Book of Dreams kwamen aan bod, maar Fly Like an Eagle, hun bestverkopende plaat uit 1976 werd bijna volledig gespeeld. “Abracadabra” werd voorzien van een iets afwijkende zanglijn, waarbij het nummer veel van zijn oorspronkelijke charme inboette. Maar dat was voor mij de enige echte afknapper. Het werd mij weer eens duidelijk hoeveel hitsingles de band op zijn naam staan heeft. “Fly Like an Eagle” werd lang uitgesponnen, met verschillende solo’s en de typische spacegitaar klank van Miller: een waardige climax.
“The Joker” liet als toegift het publiek nog één maal uit de bol gaan, waarna we, zoals we dat schreven in onze opstelletjes toen wij en Steve Miller nog jong(er) waren, moe maar tevreden huiswaarts trokken.


Ook na te lezen op http://musiczine.net

[Rubby]

Mooi verslag Hendrik, ook ik en flor waren aanwezig en konden het optreden best smaken :thumb1:

[International]

Mooi verslag Hendrik, ook ik en flor waren aanwezig en konden het optreden best smaken :thumb1:

Bedankt, Rudy!