THE POSIES (Botanique, 7 oktober 2010)

Gebruikersavatar
Guess Who s Ozzy
Popstar
Berichten: 307
Lid geworden op: wo 13 feb 2008, 13:38
Locatie: Aarsele / Guess Who

THE POSIES (Botanique, 7 oktober 2010)

Bericht door Guess Who s Ozzy »

THE POSIES, Botanique, Brussel, 07/10/2010

"The Posies serveren overheerlijke maaltijd maar vergeten het dessert"

Oude liefde roest niet. Alhoewel jeugdvrienden Jon Auer en Ken Stringfellow er de jongste jaren een LAT relatie op nahouden zijn THE POSIES nooit echt van de muzikale radar verdwenen. Hun laatste album dateert wel reeds van vijf jaar terug, en tussendoor werd met wijlen nonkel Alex Chilton ook een nieuw Big Star album ingeblikt, maar sindsdien gingen de twee powerpop iconen elk wat hun eigen weg. Tijdens een korte Spaanse tour ter gelegenheid van de 15-jarige verjaardag van de mijlpaal ‘Frosting On The Beater’ begon het echter terug te kriebelen en besloten Auer en Stringfellow om sporadisch terug aan nieuwe nummers te sleutelen. Twee jaar later is er nu eindelijk ‘Blood/Candy’, een vederlicht album dat tegelijk vertrouwd als verrassend in de oren klinkt, en voor de meeste fans een verademing betekent na de veel te pompeuze voorganger ‘A Different Kind Of Light’. De Belgische fans kregen deze week alvast genoeg gelegenheid om hun helden aan het werk te zien, netjes communautair verdeeld over Vlaanderen (Trix, Antwerpen), Wallonië (Caserne Fonck, Luik) en Brussel (Botanique). Op die laatste locatie vergaapte uw verslaggever ter plaatse zich voor de tiende maal aan de onweerstaanbare kunstjes van het sympathiekste duo in powerpopland.

Alhoewel een acoustische set van Auer en Stringfellow zoals tijdens hun vorige Belgische clubtour nooit te versmaden is, blijven The Posies een groep die je best in vol electrisch ornaat en voorzien van de nodige decibels meemaakt. En het moet gezegd zijn, de decibels zijn duidelijk toch wat teruggeschroefd op het jongste album dat sterk naar de 60ies en 70ies ruikt. De fraaie openers “Plastic Paperbacks” en “So Caroline” vanop het nieuwe ‘Blood/Candy’ dragen weliswaar nog duidelijk de typische Posies signatuur, maar lonken meer naar ‘pop’ dan naar ‘power’ en zijn bovenal sterke staaltjes van hemelse close harmony die allerminst zouden misstaan op hun major label debuut ‘Dear 23’ (1990). De netjes gedoseerde gitaren en de ontspannen begeleiding van Matt Harris (bas) en Darius Minwalla (drums) op de nieuwe nummers stonden dan ook in schril contrast met de stevige oudjes “Flavour Of The Month” en “Please Return It” die al vroeg in de set voor de nodige opwinding zorgden en bij ondergetekende een pak muzikale en persoonlijke herinneringen uit de mid-90ies spontaan deden opborrelen. De tijd dat The Posies aan het begin van dat decennium in volle grunge gekte bij Geffen werden binnengehaald is echter al lang vervlogen, en weg zijn dus ook de grote budgetten voor een uitgebreide live crew. Gitaren moeten bijgevolg door Auer en Stringfellow zelf worden gestemd, en alhoewel de resulterende pauze tussen elk nummer wel wat de vaart uit de set haalde maakten de grapjes van Stringfellow over de politieke onkunde waarmee België zich al maandenlang onsterfelijk belachelijk maakt in het buitenland veel goed.

Stringfellow stelde de jongste jaren zijn pensioentje veilig als sidekick van Michael Stipe & co tijdens verschillende wereldtournees van R.E.M. waar hij naast tweede gitaar ook keyboards toebedeeld kreeg. Dit laatste instrument durft hij ook al eens binnen te smokkelen in het repetitiehok van The Posies, echter met wisselend resultaat; hoe zeer we elke groep appreciëren die al eens buiten de lijntjes durft te kleuren, het handvol nummers waarop Stringfellow achter de keyboards kroop zoals “Licenses To Hide” en “For The Ashes” zijn op plaat wel verteerbaar maar konden live een pak minder bekoren. Het psychedelische samenspel tussen Auer’s gitaar en Stringfellow’s toetsen werkte dan weer wel op het experimentele “Accidental Architecture”. Het blijft nog wat wennen aan de nieuwe geluidjes en songstructuren die op het jongste album zijn binnen geslopen, maar The Posies blijven de concurrentie nog steeds moeiteloos voor wanneer ze vlotte uptempo gitaarpopliedjes maken. De fraaie nieuwe single “The Glitter Prize”, “Enewetak”, “Holiday Hours” en “Take Care Of Yourself” zijn wat dat betreft mooie aanvullingen op de zo al indrukwekkende Posies back catalogue. Indrukwekkend was trouwens ook de finale van het optreden dat met “Love Letter Boxes”, “Throwaway” en vooral het onsterfelijke “Solar Sister” deed uitkijken naar meer lekkers in de bisronde.

We hoorden werkelijk niemand klagen wanneer na een korte adempauze een bloedmooi en op samplebeat drijvend “The Beautiful One” werd opgediend. Met een spetterende versie van “Definite Door”, waarbij Auer een robbertje uitvocht met een koppel gitaarsnaren, trok de groep ook daadwerkelijk, en vooral ongewoon vroeg, de deur achter zich dicht. Het publiek bleef niet bepaald achter met een grote honger, maar wat ons betreft konden “Dream All Day”, “Burn & Shine” of “Ontario” er nog wel bij als extra toetje. Toen we de immer sympathieke Auer aan de merchandising stand gingen begroeten was hij echter de eerste om toe te geven dat de 22 Posies jaren stilletjes aan hun tol beginnen eisen en we dus eigenlijk geen marathons meer kunnen verwachten tijdens de bissen. Maar ach, wat zou het? Jon en Ken, jullie hebben deze jongen voor de tiende keer op rij zoals dat heet ‘een heerlijke avond’ bezorgd!

Binnenkort ook na te lezen (met foto's) op http://www.musiczine.net
Plaats reactie