The Four Tops – The Temptations: duoconcert van Tamla Motownlegendes in Oostende
Op vrijdagavond 12 maart zat het Casino Kursaal van Oostende tot de nok gevuld voor een spetterende Tamla Motownshow. Stipt om 20.00 u kregen we The Four Tops te horen en na de pauze was het de beurt aan The Temptations. Het was drie jaar geleden dat beide groepen België aandeden en de lovende kritieken van de vorige passage hadden er voor gezorgd dat het concert uitverkocht was.
Deze twee legendarische groepen voorstellen hoeft haast niet. Ze waren allebei op hun manier uiterst succesvolle componenten van de Tamla Motown hitmachine in de zestiger en zeventiger jaren.
De vraag was of zij deze reputatie ook zouden kunnen waarmaken op het podium : van beide groepen is namelijk slechts maar één origineel lid meer overgebleven. Vooral voor The Four Tops betekent dit een handicap: ze slaagden er bijna vier decennia in met dezelfde samenstelling op te treden, en het is waar: zonder het zo specifieke stemgeluid van de overleden leadzanger Levi Stubbs klinkt de groep toch wel even anders. Maar desalniettemin slaagde de huidige bezetting er in het originele geluid goed te benaderen, zij het dat we de opzwiepende motown snaredrum moesten missen.
Bij The Temptations wisselde de samenstelling nogal eens over de jaren heen, maar men bleef de “legacy†trouw door dezelfde arrangementen, dezelfde danspasjes en dezelfde gimmicks te gebruiken als jaren geleden. En baszanger Joe Herndon wist met zijn bijdrage de imitatie van het typische Temptations-geluid op verbluffende wijze te vervolmaken.
Beide groepen werden begeleid door een tiental topmuzikanten die alles van de partituur afspeelden. De blazers klonken heel zuiver en goed georchestreerd. Er was hier duidelijk niet beknibbeld op het budget ten koste van de kwaliteit. Het viel mij wel op dat de meeste muzikanten blank waren. Een beetje vreemd voor het optreden van twee zwarte groepen...
Maar beide shows sloten heel goed bij mekaar aan en zelfs de setlists leken op mekaar afgestemd : er werd telkens een “greatest hitsâ€- revue ten gehore gebracht, afgewisseld met enkele bekende ballads, om daarna naar een denderende climax toe te werken. Wat mij wel stoorde waren de flauwe prestaties van de zangers tijdens de eerste nummers. Onvoldoende gesoundchecked, of gewoon een slecht afgeregelde klankbalans ? Wie zal het zeggen? Feit is dat alles uiteindelijk telkens goed kwam vanaf de tweede helft van beide shows. De synchronisatie van de bewegingen van The Four Tops was niet zo goed : op sommige momenten stond iedereen zo maar wat te bewegen en met de handjes te wapperen. The Temptations hadden hun danspasjes duidelijk beter ingeoefend en dat kon het publiek warm appreciëren.
Al bij al dient gezegd dat het twee geslaagde optredens werden, perfect opgebouwd, met prachtige gepolijste stemgeluiden en goed uitgekiende en ingestudeerde danspassen. De kostumering was in orde, met alle nodige glitter die past bij zo’n soort concert. En ja : de meezingmomenten voor de zaal en het GSM gezwaai waren voorspelbaar. Maar dat neem je er graag bij, zeker als je een vol Kursaal spontaan ziet rechtspringen om “My girl†uit volle borst mee te zingen…
Wat een schril contrast met de fake playbackshow van Demis Roussos enkele maanden geleden in hetzelfde Kursaal!
Binnenkort ook na te lezen op http://www.musiczine.net
Four Tops & Temptations, CK Oostende, 12 maart 2010
-
International
- Lead Singer
- Berichten: 221
- Lid geworden op: ma 06 aug 2007, 06:59
- Locatie: Örnsköldsvik (Zweden)
-
Spider Murphy
- Popstar
- Berichten: 294
- Lid geworden op: ma 13 aug 2007, 18:17
- Locatie: Uitbergen/Diamond Dogs/Paris Hilton Look-a-likes
Re: Four Tops & Temptations, CK Oostende, 12 maart 2010
Ook ik was aanwezig en heb er mijn gedacht over neergepend 
Motown herleeft in Oostende
Een revival van de Motown, dat is waar een uitverkocht Kursaal op zat te wachten. Met The Four Tops en The Temptations stonden twee van de beste Motowngroepen op het programma. De vele schoonheidsfouten tijdens het concert en het feit dat bijna alle originele leden in de eeuwige muzikale jachtvelden vertoeven, waren voor het voornamelijk oudere publiek geen domper op de feestvreugde. Een tienkoppige bigband zorgde bij beide groepen voor een bombastische ondersteuning. De strijkers kwamen daarentegen uit één en dezelfde synth, wat heel goedkoop klonk.
The Four Tops, voor de gelegenheid in roze maatpak, maakten het publiek meteen gek met 'Loco in Acapulco'. Jammer genoeg was de geluidstechnicus niet bijzonder wakker waardoor de klank van de zang niet optimaal was. Ook tijdens de rest van het concert blunderde de man erop los.
Na enkele danshits uit hun rijke repertoire, waarbij de samenzang en synchrone danspasjes niet echt goed zaten, was het tijd voor een kippenvelmoment met het gevoelige 'Don't walk away Renée'. De rustige nummers die volgden, met onder meer een hommage aan alle overleden Tops, begonnen al snel te vervelen. De oude knarren van The Four Tops kwamen ondertussen wat op adem na het stevige openingswerk.
Het publiek had opnieuw nood aan de dansbare hits en kreeg gelukkig waar voor zijn geld. Met een medley van 'Reach out I'll be there' en 'Standing in the Shadows of Love' veerde zowat het ganse Kursaal recht. Voor de afsluiter 'Can't help Myself (Sugar Pie, Honey Bunch)' deden ook de toeschouwers met één of ander plastic lichaamsdeel extra moeite om op te staan en te kunnen dansen.
Na de pauze was het de beurt aan The Temptations. In tegenstelling tot The Four Tops was de samenzang van The Temptations correct. De choreografie bestond uit een lenig, wapperend handen-en voetenspel achter de microfoonstatieven, wat in de jaren '60 best aanvaardbaar was en 50 jaar later absoluut niet storend.
Ook The Temptations zorgden van in het begin voor de typische Motownsound met de Marvin Gaye cover 'How sweet it is to be loved by you'. Echt losbarsten deed de zaal pas bij Get Ready, bij de meesten bekend in de coverversie van Rare Earth. Wat meteen daarna hét hoogtepunt moest worden, werd een beetje verknald door de groep zelf: 'Papa was a rolling Stone'. Die magische intro met mysterieuze baslijn werd helemaal uit het nummer gelaten. Het was zelfs even schrikken wanneer ze onmiddellijk begonnen te zingen over de 3de september,
De eerste songs van The Temptations werden in een recordtempo afgewerkt. Bindteksten werden in de intro's afgerammeld en tijd voor pauzes was er niet. Naar het einde toe was er dan plots wel tijd. Bij de voorstelling van de muzikanten klonk de ene solo na de andere, werd de enige nog originele Temptation op het podium, Otis Williams, gehuldigd met een staande ovatie en mocht een toeschouwer meezingen met 'The Girl's alright with me'. Typisch sixties!
Tijdens het afsluitende 'My Girl' bevestigde het meezingende publiek opnieuw dat Motown de prachtige zwarte parel binnen de muziek is.
Motown herleeft in Oostende
Een revival van de Motown, dat is waar een uitverkocht Kursaal op zat te wachten. Met The Four Tops en The Temptations stonden twee van de beste Motowngroepen op het programma. De vele schoonheidsfouten tijdens het concert en het feit dat bijna alle originele leden in de eeuwige muzikale jachtvelden vertoeven, waren voor het voornamelijk oudere publiek geen domper op de feestvreugde. Een tienkoppige bigband zorgde bij beide groepen voor een bombastische ondersteuning. De strijkers kwamen daarentegen uit één en dezelfde synth, wat heel goedkoop klonk.
The Four Tops, voor de gelegenheid in roze maatpak, maakten het publiek meteen gek met 'Loco in Acapulco'. Jammer genoeg was de geluidstechnicus niet bijzonder wakker waardoor de klank van de zang niet optimaal was. Ook tijdens de rest van het concert blunderde de man erop los.
Na enkele danshits uit hun rijke repertoire, waarbij de samenzang en synchrone danspasjes niet echt goed zaten, was het tijd voor een kippenvelmoment met het gevoelige 'Don't walk away Renée'. De rustige nummers die volgden, met onder meer een hommage aan alle overleden Tops, begonnen al snel te vervelen. De oude knarren van The Four Tops kwamen ondertussen wat op adem na het stevige openingswerk.
Het publiek had opnieuw nood aan de dansbare hits en kreeg gelukkig waar voor zijn geld. Met een medley van 'Reach out I'll be there' en 'Standing in the Shadows of Love' veerde zowat het ganse Kursaal recht. Voor de afsluiter 'Can't help Myself (Sugar Pie, Honey Bunch)' deden ook de toeschouwers met één of ander plastic lichaamsdeel extra moeite om op te staan en te kunnen dansen.
Na de pauze was het de beurt aan The Temptations. In tegenstelling tot The Four Tops was de samenzang van The Temptations correct. De choreografie bestond uit een lenig, wapperend handen-en voetenspel achter de microfoonstatieven, wat in de jaren '60 best aanvaardbaar was en 50 jaar later absoluut niet storend.
Ook The Temptations zorgden van in het begin voor de typische Motownsound met de Marvin Gaye cover 'How sweet it is to be loved by you'. Echt losbarsten deed de zaal pas bij Get Ready, bij de meesten bekend in de coverversie van Rare Earth. Wat meteen daarna hét hoogtepunt moest worden, werd een beetje verknald door de groep zelf: 'Papa was a rolling Stone'. Die magische intro met mysterieuze baslijn werd helemaal uit het nummer gelaten. Het was zelfs even schrikken wanneer ze onmiddellijk begonnen te zingen over de 3de september,
De eerste songs van The Temptations werden in een recordtempo afgewerkt. Bindteksten werden in de intro's afgerammeld en tijd voor pauzes was er niet. Naar het einde toe was er dan plots wel tijd. Bij de voorstelling van de muzikanten klonk de ene solo na de andere, werd de enige nog originele Temptation op het podium, Otis Williams, gehuldigd met een staande ovatie en mocht een toeschouwer meezingen met 'The Girl's alright with me'. Typisch sixties!
Tijdens het afsluitende 'My Girl' bevestigde het meezingende publiek opnieuw dat Motown de prachtige zwarte parel binnen de muziek is.